آیا حضرت زهرا با عزاداری برای امام حسین…

پيامبر از گريه امام حسين(ع) ناراحت و آزرده مي شد، چنان كه حافظ طبراني مي گويد: پيامبر از خانه عايشه بيرون آمد و بر خانه فاطمه گذر كرد، ناگهان صداي گريه حسين را شنيد، به فاطمه فرمود: مگر نميداني گريه او مرا آزار مي دهد؟!(1)

اگر رسول خدا(ص) از گريه نوه خود ناراحت مي شد، پس چه حالي خواهد داشت هنگامي كه وي را فجيعترين وضعي كشته ببيند، به خاك و خون آغشته ببيند و بنگرد به رو افتاده و چهره نازنينش به خاك و خون غوطه ور است؟!

حافظ ابوبكر زاغواني (م 514 ه’.ق) روايت مي كند كه در اطراف قبر حسين هفتاد هزار فرشته پريشان حال تا قيامت بر او مي گريند.(2)

از اين كه خداوند مرقد پاك حسين را كانون اندوه و حزن فرشتگان قرار داده و خون حضرت را در ملاء اعلي بايگاني نموده است، از اين كه در روايت آمده كه رسول خدا(ص) روز عاشورا خون امام و خون اصحابش را در شيشهاي جمع آوري نموده و به آسمان برده، ثابت مي شود كه پيشوايان ديني هنوز از اين حادثه ماتم زده و ناراحت هستند.

در روايات فراواني بر اين نكته تأكيد شده است كه در جشن و سرور اهل بيت شاد و در اندوه و ماتم آنان اندوهناك باشيد. ابراز محبّت در شاديها و عزاهاي اهل بيت از امتيازات پيروان مكتب آنان است.

امام علي(ع) مي فرمايد: خداوند متعال ما را از ميان بندگان خويش برگزيد و براي ما پيرواني انتخاب نمود كه همواره در شادي و غم ما شريك اند و با مال و جانشان به ياري ما مي شتابند. آنان از ما هستند و به سوي ما خواهند آمد.(3)

از اين رو مودت اهل بيت(ع) كه پاداش ابلاغ رسالت خاتم پيامبران است، طلب مي كند با زبان گفتار و كردار، اشك و اندوه، مرثيه سرايي و لعنت و نفرين بر قاتلان آنان، در سوگ آنان اندوهناك بوده، به يادآوري ويژگيها و خصلتهاي الهي شهيدان پرداخت. بي ترديد برپايي چنين مجالسي و عزاداري هايي جز بيان حقايق چيز ديگري در بر ندارد. امام حسين با شهادتش پيش جدش رفته و به فوز عظماي شهادت نائل آمده است. از اين جهت جاي نگراني وجود ندارد، زيرا شهادت از نظر اسلام براي شهيد يك موفقيت است. سيد بن طاووس مي گويد: اگر نبود دستور عزاداري كه به ما رسيده است، من روز شهادت ائمه را جشن مي گرفتم، اما شهادت از نظر اجتماعي هم بايد در نظر گرفته شود، يعني نبايد گذاشت كه چنين جنايتكاراني دوباره درجامعه به وجود آيند. بايد روح آزادگي و شهادتطلبي در افراد زنده بماند. گريه بر شهيد، شركت در حماسه او و هماهنگي با روح او و موافقت با نشاط و حركت در موج او است.(4)

عزاداريها داراي اهداف ذيل است و صرفاً به خاطر همدردي با پيشوايان ديني نيست:

1- شناساندن مقام پيشوايان بزرگ اسلام كه سراسر زندگي آنان براي جامعه اسلامي الگو و سرمشق است، خواه در مبارزه با طاغوتيان يا مسائل اخلاقي و… .

2- افزايش عشق و محبت اهل بيت كه پاداش رسالت پيامبر است.

3- كمال خواهي و فضيلتطلبي.

4- دعوت به دين و آگاه شدن از حقايق آن و فراخواني مردم به صلاح و اصلاح و دوري از انحراف و فساد.

5- ياد مصيبت اهل بيت موجب آسان شدن مصايب و سختيهاي دوستداران آنان است.

6- همدردي با رسول خدا(ص) و حضرت زهرا(س) و ساير ائمه(ع).

7- افشاگري جنايات ستمگران به ويژه بني اميه و بني عباس.

8- رشد فضايل و كرامتهاي انساني و الهي و پرورش روحيه شهادتطلبي.

اگر عزاداري و سوگواري بر سالار شهيدان فاقد اين اهداف مهم باشد، نميتواند داراي ارزش باشد. نه سودي براي ما خواهد داشت و نه براي امامان معصوم و تسكين دردهاي آنها.

1. راه و روش ما روش پيامبر است، علامه اميني، ص 58 – 59.

2. همان.

3. بحارالانوار، مجلس، ج 44، ص 287، باب ثواب البكاء علي مصيبة الحسين.

4. قيام و انقلاب مهدي به ضميمه شهيد، مرتضي مطهري، ص 121 – 125.