ثواب زیارت امام حسین علیه السلام در…

 

 

زیارت امام حسین(ع) «واجب» است
امام صادق(ع): ام سعید آیا قبر حسین(ع) را زیارت می‌کنید؟ گفتم بله. فرمود او را زیارت کنید که زیارت قبر حسین(ع) بر مرد و زن واجب است.

عَنْ أُمِّ سَعِیدٍ الْأَحْمَسِیَّةِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع:  «قَالَتْ قَالَ لی یَا أُمَّ سَعِیدٍ تَزُورِینَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ قَالَتْ قُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ لِی زُورِیهِ فَإِنَّ زِیَارَةَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ وَاجِبَةٌ عَلَى الرِّجَالِ وَ النِّسَاء.» (کامل الزیارات، ص 122)

امام صادق(ع): اگر یکی از شما کل عمرش را حج به جا بیاورد ولی قبر حسین بن علی(ع) را زیارت نکند حقی از حقوق الهی و رسول خدا(ص) را ترک کرده است چرا که حق حسین(ع) فریضه‌ای از جانب خدا و بر هر مسلمانی واجب است.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع: «قَالَ‏ لَوْ أَنَّ أَحَدَکُمْ حَجَّ دَهْرَهُ ثُمَّ لَمْ یَزُرِ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَکَانَ تَارِکاً حَقّاً مِنْ حُقُوقِ اللَّهِ وَ حُقُوقِ رَسُولِ اللَّهِ ص لِأَنَّ حَقَّ الْحُسَیْنِ ع فَرِیضَةٌ مِنَ اللَّهِ وَاجِبَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِم‏.» (کامل الزیارات، ص 122)

زیارت اربعین، علامت شیعه
امام حسن عسگری(ع): نشانه‏هاى مؤمن پنج است: نماز پنجاه و یک رکعت، و با صداى بلند بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ گفتن، پیشانى به خاک مالیدن، انگشترى در دست راست کردن، زیارت اربعین.

عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْعَسْکَرِیِّ ع أَنَّهُ قَالَ: «عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِینَ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیَمِینِ وَ زِیَارَةُ الْأَرْبَعِینَ.» (تهذیب الأحکام،  ج‏6  ص 52)

زیارت امام حسین(ع) «افضل اعمال» است
امام صادق(ع): زیارت حسین بن علی(ع) برترین اعمال است.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «إِنَّ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ ع أَفْضَلُ مَا یَکُونُ مِنَ الْأَعْمَالِ. » (کامل الزیارات، ص 146)

«بهشت» پاداش زیارت حسین(ع)
هر کس حسین(ع) را پس از مرگش زیارت کند بهشت از براى اوست‏.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ ع بَعْدَ مَوْتِهِ فَلَهُ الْجَنَّة.» (الإرشاد، ج‏2  ص 134)

زائر حسین(ع) «زائر رسول الله(ص)» است
امام صادق(ع): (زائر حسین بن علی ع زائر رسول خداست.)

عن ابی عبدالله ع قال: «إِنَّ زَائِرَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع زَائِرُ رَسُولِ اللَّهِ ص. » (کامل الزیارات، ص150)

زائر حسین(ع) مانند «زائر خدا» ست
زید شحام: به امام صادق(ع) گفتم: چه ثوابی برای زائر قبر حسین(ع) است؟ فرمود: مانند کسیست که خدا را در عرش زیارت کند. گفتم: برای کسی که یکی از شما اهل‌بیت(ع) را زیارت کند چه ثوابی است؟ فرمود مثل کسی که پیامبر(ص) را زیارت کرده باشد.

عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَال‏: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّه(ع):  «مَا لِمَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع؟ قَالَ کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ قَالَ قُلْتُ مَا لِمَنْ زَارَ أَحَداً مِنْکُمْ ؟ قَالَ کَمَنْ زَارَ رَسُولَ اللَّهِ ص.» (کامل الزیارات، ص 147)

زیارت امام حسین(ع) معادل «اجر هزار شهید از شهدای بدر»
امام باقر(ع) می‌فرماید: کسی که با شوق به زیارت حسین(ع) برود … خداوند برای او هزار حج مقبول و هزار عمره پاکیزه و اجر هزار شهید از شهدای بدر را می‌نویسد.

عن ابی جعفرع: «لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنَ الْفَضْلِ لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَیْهِ حَسَرَاتٍ قُلْتُ وَ مَا فِیهِ؟ قَالَ مَنْ أَتَاهُ تَشَوُّقاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حِجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ وَأَجْرَاَلْفِ شَهِیدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ … .» (کامل الزیارات،  ص 142)

مردم ثواب زیارت را می‌دانستند برای رفتن با هم «می‌جنگیدند»
امام صادق(ع): اگر مردم می‌دانستند چه خیری در زیارت اباعبدالله(ع) است برای زیارت رفتن با هم جنگ می‌کردند و همۀ اموالشان را برای زیارت خرج می‌کردند.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال: «…‏ لَوْ یَعْلَمُونَ مَا فِی زِیَارَتِهِ مِنَ الْخَیْرِ وَ یَعْلَمُ ذَلِکَ النَّاسُ لَاقْتَتَلُوا عَلَى زِیَارَتِهِ بِالسُّیُوفِ وَ لَبَاعُوا أَمْوَالَهُمْ فِی إِتْیَانِه…» (کامل الزیارات، ص 87)

محبت حسین(ع) و زیارتش «خیر خواهی» خداست
امام صادق(ع): کسی که خدا خیر او را بخواهد محبت امام حسین(ع) و محبت زیارتش  را در قلبش می گذارد و کسی که خدا بد او را بخواهد بغض حسین(ع) و بغض زیارتش را در دل او می‌گذارد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ ع وَ حُبَّ زِیَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَیْنِ ع وَ بُغْضَ زِیَارَتِهِ.» (بحار الأنوار، ج‏98 ص76)

خدا به زوار حسین(ع) «افتخار» می کند
ذریح محاربى می گوید به امام صادق(ع) عرض کردم: از خویشاوندان و فرزندانم کسى را ملاقات نکردم مگر اینکه وقتى به آنها خبر دادم که چه ثوابی زیارت قبر حسین(ع) مرا تکذیب کردند و گفتند تو بر جعفر بن محمد(ع) دروغ می‌بندی. حضرت فرمودند: اى ذریح مردم را رها کن هر کجا که مى‏خواهند بروند (هر چه می‌خواهند بگویند)، به خدا قسم حق تعالى به زائرین امام حسین(ع) افتخار می‌کند  و مسافر و زائر را فرشتگان مقرّب خدا و حاملین عرش همراهی مى‏کنند. سپس خدای متعال به فرشتگان مى‏فرمایدآیا زوّار حسین بن على(ع) را مى‏بینید که با شوق به او و فاطمه زهرا(س) به سوی او (برای زیارتش)آمده‌اند؟ به عزّت و جلال و عظمتم قسم کرامت خویش را بر ایشان واجب کرده‏ام و ایشان را حتماً به بهشتى که براى دوستانم و براى انبیاء و رسل و فرستادگانم آماده کرده‏ام داخل مى‏کنم… .

عَنْ ذَرِیحٍ الْمُحَارِبِیِّ قَالَ: «قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا أَلْقَى مِنْ قَوْمِی وَ مِنْ بَنِیَّ إِذَا أَنَا أَخْبَرْتُهُمْ بِمَا فِی إِتْیَانِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنَ الْخَیْرِ إِنَّهُمْ یُکَذِّبُونِّی وَ یَقُولُونَ إِنَّکَ تَکْذِبُ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ یَا ذَرِیحُ دَعِ النَّاسَ یَذْهَبُونَ حَیْثُ شَاءُوا وَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَیُبَاهِی بِزَائِرِ الْحُسَیْنِ وَ الْوَافِدُ یَفِدُهُ الْمَلَائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَ حَمَلَةُ عَرْشِهِ حَتَّى إِنَّهُ لَیَقُولُ لَهُمْ أَ مَا تَرَوْنَ زُوَّارَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ أَتَوْهُ شَوْقاً إِلَیْهِ وَ إِلَى فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ أَمَا وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ عَظَمَتِی لَأُوجِبَنَّ لَهُمْ کَرَامَتِی وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّتِیَ الَّتِی أَعْدَدْتُهَا لِأَوْلِیَائِی وَ لِأَنْبِیَائِی وَ رُسُلِی… .» (کامل الزیارات، ص143)

خدا «متکفل رزق» و «بر آورده شدن حاجات» زائر حسین(ع)
امام صادق(ع): کسی که او (حسین ع) را زیارت کند خدا متکفل حاجات اوست و امور مهم دنیائی او را کفایت می‌کند و زیارت حسین(ع) جلب روزی برای زائر است و آنچه در این راه انفاق کرده بر او باقى مانده و جانشین و یادگارش خواهد بود… .

عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع : «… وَ مَنْ زَارَهُ کَانَ اللَّهُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ حَوَائِجِهِ- وَ کُفِیَ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْیَاهُ وَ إِنَّهُ لَیَجْلِبُ الرِّزْقَ عَلَى الْعَبْدِ وَ یُخْلِفُ عَلَیْهِ مَا أَنْفَقَ… » (کامل الزیارات، ص 128)

زیارت حسین(ع) باعث پاک شدن گناهان پنجاه ساله
امام صادق(ع): (زائر حسین ع)گناهان پنجاه سالۀ او آمرزیده شده و وى به اهلش بازگردد در حالى که بر عهده‏اش نه وزر و وبالى بوده و نه لغزشى و آنچه از گناه در صحیفۀ اعمالش ثبت‏ شده جملگى محو و پاک مى‏گردد.

عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع: «… و ‏یَغْفِرُ لَهُ ذُنُوبَ خَمْسِینَ سَنَةً وَ یَرْجِعُ إِلَى أَهْلِهِ وَ مَا عَلَیْهِ وِزْرٌ وَ لَا خَطِیئَةٌ إِلَّا وَ قَدْ مُحِیَتْ مِنْ صَحِیفَتِهِ…» (کامل الزیارات، ص 128)

زیارت حسین(ع) باعث خوشحالی و دعای اهل بیت(ع)
امام صادق(ع): زائر حسین(ع) اگر بداند که با زیارتش چه سرور و فرحى به رسول خدا(ص) و امیر المؤمنین(ع) و فاطمه(س) و ائمه(ع) و شهداء از ما اهل بیت وارد شده و او نیز مطّلع باشد که از ناحیه دعاء ایشان برایش چه حاصل شده و همچنین واقف باشد از اجر و ثواب دنیوى و اخروى و آنچه براى وى نزد خدا ذخیره گشته قطعا دوست مى‏دارد که منزلش نزد آن حضرت باشد (و پیوسته زیارت آن حضرت را بکند)

قال الصادق ع: «لَوْ یَعْلَمُ زَائِرُ الْحُسَیْنِ ع مَا یَدْخُلُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ وَ مَا یَصِلُ إِلَیْهِ مِنَ الْفَرَحِ وَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ إِلَى فَاطِمَةَ وَ الْأَئِمَّةِ وَ الشُّهَدَاءِ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ مَا یَنْقَلِبُ بِهِ مِنْ دُعَائِهِمْ لَهُ وَ مَا لَهُ فِی ذَلِکَ مِنَ الثَّوَابِ فِی الْعَاجِلِ وَ الْآجِلِ وَ الْمَذْخُورِ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ لَأَحَبَّ أَنْ یَکُونَ مَا ثَمَّ دَارَهُ مَا بَقِیَ» (کامل الزیارات، ص 297)

زیارت حسین(ع) بالاتر از «قتل در راه خدا»
زائر امام حسین(ع) به درجاتی می‌رسد که کسی که در راه خدا به خونش آغشته شده است، نمی‌رسد.

قال الصادق(ع): «… فَیَنْصَرِفُ وَ مَا عَلَیْهِ ذَنْبٌ وَ قَدْ رُفِعَ لَهُ مِنَ الدَّرَجَاتِ مَا لَا یَنَالُهُ الْمُتَشَحِّطُ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ» (کامل الزیارات، ص 297)

«افزایش روزی» و «پیشگیری از بلا» ره آورد زیارت امام حسین(ع)
امام باقر(ع): به شیعیان ما امر کنید که به زیارت قبر حسین(ع) بروند که باعث زیاد شدن رزق و طولانی شدن عمر می شود و بلاهای سخت را دور می کند… .

عنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: مُرُوا شِیعَتَنَا بِزِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَإِنَّ إِتْیَانَهُ یَزِیدُ فِی الرِّزْقِ وَ یَمُدُّ فِی الْعُمُرِ وَ یَدْفَعُ مَدَافِعَ السَّوْءِ. (کامل الزیارات، ص 151)

زائران حسین(ع) «چهل سال زودتر» از دیگران به بهشت می روند!
عبدالله بن زراره از امام صادق(ع) نقل می کند: زوار حسین(ع) روز قیامت نسبت به سائر مردم برتری و فضیلتی دارند. عرض کردم:  فضیلتشان چیست؟  حضرت فرمودند: چهل سال قبل از دیگران وارد بهشت  مى‏شوند، در حالى که سایر مردم هنوز در حساب و موقف مى‏باشند.

عبدالله بن زاره عن الصادق(ع): «إِنَّ لِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَضْلًا عَلَى النَّاسِ. قُلْتُ: وَ مَا فَضْلُهُمْ؟ قَالَ: یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ قَبْلَ النَّاسِ بِأَرْبَعِینَ عَاماً وَ سَائِرُ النَّاسِ فِی الْحِسَابِ وَ الْمَوْقِفِ.» (کامل الزیارات، ص137)

زیارت حسین(ع) باعث بخشش گناهان گذشته و آینده
امام کاظم(ع):کسى که امام حسین(ع) را زیارت نموده و به حقّش عارف و آگاه باشد خداوند گناهان گذشته و آینده‏اش را مى‏آمرزد.

عَنْ مُثَنًّى الْحَنَّاطِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَوَّلِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُول‏: «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ.» (الکافی،  ج‏4 ص582)

زیارت حسین(ع) موجب رزق واسع
امام صادق(ع): حسین(ع) را حداقل سالی یک بار زیارت کنید که هر کس در حالی که حق او را می شناسد و آن را انکار نمی کند به زیارتش بیاید پاداشی ندارد مگر بهشت و روزی او وسیع خواهد شد و خداوندگشایشی سریع (در کارها) برایش حاصل خواهد کرد.

عن محمد بن مروان عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «زُورُوا الْحُسَیْنَ وَ لَوْ کُلَّ سَنَةٍ فَإِنَّ کُلَّ مَنْ أَتَاهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ غَیْرَ جَاحِدٍ لَمْ یَکُنْ لَهُ عِوَضٌ غَیْرَ الْجَنَّةِ وَ رُزِقَ رِزْقاً وَاسِعاً وَ أَتَاهُ اللَّهُ بِفَرَجٍ عَاجِلٍ … .» (کامل الزیارات، ص 85)

ملائکه حائر حسینی دعاگوی زائر حسینی
امام صادق(ع): خدواند متعال چهار هزار فرشته را موکّل قبر حسین بن على(ع) فرموده که تمام بر او مى‏گریند و زائرین حضرت را مشایعت کرده تا به خانه خود برسند و اگر مریض شوند آنها را عیادت کرده و هنگامى که از دنیا روند بر سر جنازه آنها حاضر شده و بر ایشان طلب آمرزش و رحمت مى‏نمایند.

عن الصادق ع: «… إِنَّ اللَّهَ وَکَّلَ بِقَبْرِ الْحُسَیْنِ أَرْبَعَةَ آلَافِ مَلَکٍ کُلُّهُمْ یَبْکُونَهُ وَ یُشَیِّعُونَ مَنْ زَارَهُ إِلَى أَهْلِهِ فَإِنْ مَرِضَ عَادُوهُ وَ إِنْ مَاتَ حَضَرُوا جَنَازَتَهُ بِالاسْتِغْفَارِ لَهُ وَ التَّرَحُّمِ عَلَیْه.» (کامل الزیارات، ص 85)

زائر حسین(ع) نامش در علیین نوشته می‌شود
سُئِلَ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع عَنْ زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ: «أَخْبَرَنِی أَبِی قَالَ: مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ کَتَبَهُ اللَّهُ تَعَالَى فِی عِلِّیِّینَ.» (صحیفة الإمام الرضا علیه السلام، ص 81)

امام صادق(ع): کسی که قبر حسین بن علی(ع) را زیارت کند در حالی که حقش را می‌شناسد خداوند نام او را در شمار علیین می‌نویسد.

زائر حسین(ع) هم‌صحبت خدا درعرش
امام رضا(ع): کسی که حسین بن علی(ع) را در حالی که حقش را می‌شناسد زیارت کند از هم صحبت‏هاى حق تعالى بالاى عرش مى‏باشد.

مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی جَرِیرٍ الْقُمِّیُّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا ع یَقُولُ لِأَبِی: «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ کَانَ مِنْ مُحَدِّثِی اللَّهِ فَوْقَ عَرْشِهِ ثم قَرَأَ «إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ. فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِر». (کامل الزیارات، ص 141)

زائر حسین(ع) هم رتبه و همراه و هم نشین اهل بیت(ع) در بهشت
ِ امام صادق(ع): هنگامى که روز قیامت شود منادى نداء مى‏کند: زوّار حسین بن على(ع) کجا هستند؟ جمع زیادی که شمارش آنها را فقط خدا می‌داند بر می خیزند. به آن‌ها گفته می شود که برای چه به زیارت قبر حسین(ع) می‌رفتید؟ می گویند: خدایا به جهت محبت پیامبر(ص) و علی(ع) و فاطمه(ص) و طلب رحمت برای آن حضرت به ازاء آنچه از آن حضرت صادر گردید پس به آنها گفته مى‏شود: ایشان محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین سلام اللَّه علیهم بوده، ملحق به آنها شوید شما با ایشان و در درجه و مرتبه آنها هستید، به لواء و پرچم رسول خدا(ص)  ملحق گردید پس بطرف لواء آن حضرت رهسپار شده و در سایه آن قرار مى‏گیرند در حالى که لواء به دست امیر المؤمنین على(ع) مى‏باشد و بدین ترتیب به بهشت وارد مى‏شوند ایشان جلو پرچم و سمت راست و چپ و پشت آن بوده و چهار طرف لواء را گرفته‏اند.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ نَادَى مُنَادٍ أَیْنَ زُوَّارُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ فَیَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ لَا یُحْصِیهِمْ إِلَّا اللَّهُ تَعَالَى فَیَقُولُ لَهُمْ مَا أَرَدْتُمْ بِزِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَیَقُولُونَ یَا رَبِّ أَتَیْنَاهُ حُبّاً لِرَسُولِ اللَّهِ وَ حُبّاً لِعَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ رَحْمَةً لَهُ مِمَّا ارْتُکِبَ مِنْهُ فَیُقَالُ لَهُمْ هَذَا مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ فَالْحَقُوا بِهِمْ فَأَنْتُمْ مَعَهُمْ فِی دَرَجَتِهِمْ الْحَقُوا بِلِوَاءِ رَسُولِ اللَّهِ فَیَنْطَلِقُونَ إِلَى لِوَاءِ رَسُولِ اللَّهِ فَیَکُونُونَ فِی ظِلِّهِ- وَ اللِّوَاءُ فِی یَدِ عَلِیٍّ ع حَتَّى یدخلون [یَدْخُلُوا] الْجَنَّةَ جَمِیعاً فَیَکُونُونَ أَمَامَ اللِّوَاءِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ یَسَارِهِ وَ مِنْ خَلْفِه‏.» (کامل الزیارات، ص141)

زائر حسین(‌ع) بر سر سفره‌هایی از نور
امام صادق(ع):کسى که دوست دارد بر سفره‏هاى نور بنشیند در روز قیامت، پس باید از زوّار حضرت حسین بن على(ع) باشد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ عَلَى مَوَائِدِ النُّورِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ، فَلْیَکُنْ مِنْ زُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع.» (کامل الزیارات، ص 135)

همه آرزو می‌کنند کاش از زوار حسین(‌ع) بودند.
عبد اللَّه طحّان: شنیدم از امام صادق‌ع که پیوسته مى‏فرمودند: هیچ‌کس نیست در روز قیامت مگر اینکه از دیدن برخورد کریمانه خداوند متعال با بازوار حسین‌(ع) آرزو می‌کند، ای کاش از زوّار امام حسین(ع) باشد.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ الطَّحَّانِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ وَ هُوَ یَقُولُ: «مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ مِنْ زُوَّارِ الْحُسَیْنِ‌ع لِمَا یَرَى مِمَّا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى.» (کامل الزیارات، ص 135)

همراهی خداوند با زائر حسین(ع)
شخصى که به زیارت قبر حضرت حسین بن على ع مى‏رود، زمانى که از خانواده‌اش جدا می‌شود با اولین گامى که برمى‏دارد تمام گناهانش آمرزیده مى‏شود سپس با هر قدمى که برمى‏دارد پیوسته تقدیس و تنزیه شده تا به قبر برسد و هنگامى که به آنجا رسید حق تعالى او را خوانده و با وى مناجات نموده و مى‏فرماید: بنده من! از من بخواه تا به تو اعطاء نمایم، من را بخوان اجابتت نمایم، از من طلب کن به تو بدهم، حاجتت را از من بخواه تا برایت روا سازم. و حقّیست بر خدا که آن چه را بذل کرده به او بدهد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال‏: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیَخْرُجُ إِلَى قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَلَهُ إِذَا خَرَجَ مِنْ أَهْلِهِ بِأَوَّلِ خُطْوَةٍ مَغْفِرَةُ ذُنُوبِهِ  ثُمَّ لَمْ یَزَلْ یُقَدَّسُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَتَّى یَأْتِیَهُ فَإِذَا أَتَاهُ نَاجَاهُ اللَّهُ تَعَالَى فَقَالَ عَبْدِی سَلْنِی أُعْطِکَ ادْعُنِی أُجِبْکَ اطْلُبْ مِنِّی أُعْطِکَ سَلْنِی حَاجَةً أقضیها [أَقْضِهَا] لَکَ وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُعْطِیَ مَا بَذَلَ.» (کامل الزیارات، ص132)

طلب آمرزش فاطمه زهرا(س) برای زائر
امام صادق(ع): حضرت فاطمه علیها السّلام نزد زوّار قبر فرزندش حسین(ع) حاضر شده و طلب آمرزش براى گناهان ایشان مى‏نماید.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: «إِنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ ص تَحْضُرُ لِزُوَّارِ قَبْرِ ابْنِهَا الْحُسَیْنِ ع فَتَسْتَغْفِرُ لَهُمْ ذُنُوبَهُمْ.» (کامل الزیارات، ص 118)

امیرالمؤمنین(ع) سیراب کننده زوار حسین(ع) از حوض کوثر
امام صادق(ع): از پدرم شنیدم به یکى از دوستانشان که از زیارت (مقصود زیارت قبر امام حسین ع است) سؤال کرده بود مى‏فرمودند: چه کسى را زیارت مى‏کنى و چه کسى را با این زیارت اراده مى‏نمائى؟ (یعنى با این زیارت قصد تقرّب به چه کسى را دارى؟) عرض کرد: مراد و مقصودم خداوند تبارک و تعالى است، (یعنى قصدم تقرّب به خدا مى‏باشد.) حضرت فرمودند: کسى که بدنبال زیارت یک نماز خوانده و با این نماز قصد تقرّب به خدا را داشته باشد در روزى که خدا را ملاقات مى‏کند بر او نورى احاطه می‌کند که تمام اشیائى که او را مى‏بینند صرفا نور مشاهده نمایند و خداوند متعال زوّار قبر مطهّر امام حسین(ع) را مورد اکرام قرار داده و آتش جهنّم را از رسیدن به آنها باز مى‏دارد، و زائر در نزد حوض کوثر مقامى بسیار مرتفع و مرتبه‏اى بی حد دارد و امیر المؤمنین(ع) که در کنار حوض ایستاده‏اند با او مصافحه کرده و وى را از آب سیراب مى‏فرماید و هیچ کس از او زودتر به حوض نمی‌رسد و سیراب نمی و پس از سیراب شدن به جایگاهش در بهشت می رود در حالی که فرشته‏اى از جانب امیر المؤمنین(ع) با او بوده که به صراط امرمى‏کند براى وى پائین بیاید و با او مدارا کرده تا از روى آن بگذرد و به آتش جهنّم فرمان مى‏دهد که حرارت و سوزشش را به او نرساند تا وى از آن گذر کند و نیز با او فرستاده‏اى است که امیر المؤمنین  آن را فرستاده‏اند.

عن ابی عبدالله ع: «سَمِعْتُ أَبِی یَقُولُ لِرَجُلٍ مِنْ مَوَالِیهِ وَ سَأَلَهُ عَنِ الزِّیَارَةِ فَقَالَ لَهُ مَنْ تَزُورُ وَ مَنْ تُرِیدُ بِهِ قَالَ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَقَالَ مَنْ صَلَّى خَلْفَهُ‏ صَلَاةً وَاجِبَةً [وَاحِدَةً] یُرِیدُ بِهَا اللَّهَ لَقِیَ اللَّهَ یَوْمَ یَلْقَاهُ وَ عَلَیْهِ مِنَ النُّورِ مَا یُغْشَى لَهُ کُلُّ شَیْ‏ءٍ یَرَاهُ وَ اللَّهُ یُکْرِمُ زُوَّارَهُ وَ یَمْنَعُ النَّارَ أَنْ تَنَالَ مِنْهُمْ شَیْئاً وَ إِنَّ الزَّائِرَ لَهُ لَا یُتَنَاهَى [لَا یُتَنَاسَى‏] لَهُ دُونَ الْحَوْضِ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع قَائِمٌ عَلَى الْحَوْضِ یُصَافِحُهُ وَ یُرَوِّیهِ مِنَ الْمَاءِ- وَ مَا یَسْبِقُهُ أَحَدٌ إِلَى وُرُودِهِ الْحَوْضَ حَتَّى یَرْوَى ثُمَّ یَنْصَرِفُ إِلَى مَنْزِلِهِ مِنَ الْجَنَّةِ- وَ مَعَهُ مَلَکٌ مِنْ قِبَلِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ یَأْمُرُ الصِّرَاطَ أَنْ یَذِلَّ لَهُ وَ یَأْمُرُ النَّارَ أَنْ لَا یُصِیبَهُ مِنْ لَفْحِهَا شَیْ‏ءٌ حَتَّى یَجُوزَهَا وَ مَعَهُ رَسُولُهُ الَّذِی بَعَثَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع.» (کامل الزیارات، ص: 123)

ایام زیارت امام حسین(ع) جزء عمر شمرده نمی‌شود
ایّام زیارت امام حسین(ع) جزء عمر زائر شمرده نشده و از اجلشان محسوب نمى‏گردد.

عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الصَّادِقُ ع: «إِنَّ أَیَّامَ زَائِرِی الْحُسَیْنِ ع لَا تُحْسَبُ مِنْ أَعْمَارِهِمْ وَ لَا تُعَدُّ مِنْ آجَالِهِمْ.» (کامل الزیارات، ص 136)

خداوند «حافظ جان و مال» زائر حسین(ع)
عبدالله ابن هلال می‌گوید محضر امام(ع) عرض کردم: فدایت شوم کمترین ثواب و اجرى که براى زائر قبر حسین(ع) مى‏باشد چیست؟ حضرت فرمودند: اى عبداللَّه! کمترین پاداشى که براى اوست اینکه: خداوند متعال خود و اهلش را حفظ کرده تا به خویشانش باز گردد و وقتى روز قیامت شد خداوند متعال حافظ او خواهد بود.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ هِلَالٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال‏ قلت: «جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا أَدْنَى مَا لِزَائِرِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَقَالَ لِی یَا عَبْدَ اللَّهِ إِنَّ أَدْنَى مَا یَکُونُ لَهُ أَنَّ اللَّهَ یَحْفَظُهُ فِی نَفْسِهِ وَ أَهْلِهِ حَتَّى یَرُدَّهُ إِلَى أَهْلِهِ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ کَانَ اللَّهُ الْحَافِظَ لَهُ.» (کامل الزیارات، ص 133)

امام حسین(ع) از عرش به زائرانش نگاه می‌کند و طلب استغفار می‌کند
امام صادق(ع): (روز قیامت) آن حضرت (امام حسین ع) در سمت راست عرش ایستاده مى‏گوید: پروردگارا، وعده‏اى که به من داده‏اى عملى کن. امام حسین(ع) به زوارش نگاه می کند و آنها را و اسم پدران آن ها و مرتبه و منزلت هر یک را نزد خدا بیشتر از شناخت هر یک از شما نسبت به فرزندش می‌شناسد و اینکه چه چیزی به همراه دارند. آن حضرت کسانى را که بر او مى‏گریند می‌بیند و از خدا طلب آمرزش براى ایشان مى‏کند و از پدر بزرگوارش نیز طلب آمرزش براى ایشان مى‏کند و مى‏گوید: اى گریه‏کننده اگر بدانى براى تو چه آماده شده فرح و شادى تو بیش از جزع و ناراحتى تو خواهد بود. سپس تمام فرشتگانى که در آسمان و حائر بوده و صداى گریه او را مى‏شنوند برایش استغفار مى‏کنند و وى حرکت مى‏کند در حالى که هیچ گناهى بر او نمى‏باشد.

عن ابی عبدالله ع: «… وَ إِنَّهُ لَعَلَى یَمِینِ‏ الْعَرْشِ‏ مُتَعَلِّقٌ یَقُولُ یَا رَبِّ أَنْجِزْ لِی مَا وَعَدْتَنِی وَ إِنَّهُ لَیَنْظُرُ إِلَى زُوَّارِهِ وَ هُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ بِدَرَجَاتِهِمْ وَ بِمَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ أَحَدِکُمْ بِوَلَدِهِ وَ مَا فِی رَحْلِهِ وَ إِنَّهُ لَیَرَى مَنْ یَبْکِیهِ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ رَحْمَةً لَهُ وَ یَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ یَقُولُ لَوْ تَعْلَمُ أَیُّهَا الْبَاکِی مَا أُعِدَّ لَکَ لَفَرِحْتَ أَکْثَرَ مِمَّا جَزِعْتَ فَلَیَسْتَغْفِرُ لَهُ کُلُّ مَنْ سَمِعَ بُکَاءَهُ مِنَ الْمَلَائِکَةِ فِی السَّمَاءِ وَ فِی الْحَائِرِ وَ یَنْقَلِبُ وَ مَا عَلَیْهِ مِنْ ذَنْبٍ.» (کامل الزیارات، ص 329)

دعای امام صادق(ع) برای زوار قبر امام حسین(ع)
معاویه بن وهب می‌گوید: اجازه ورود گرفتم از امام صادق(ع) و اجازه داد. داخل شدم و دیدم در مصلای خانه خویش است. نشستم تا نمازش را خواند. سپس شنیدم که با خدای خویش مناجات می‌کرد:

خدایا؛ ای کسی که ما را به کرامت اختصاص دادی و ما را وعده شفاعت کردن دادی و ما را وصیّ (پیامبر ص) قرار دادی و علم گذشته و آینده را به ما دادی و قلوب مردم را به سمت ما نائل کردی، من و برادرانم و زوار قبر پدرم حسین(ع) را ببخش. همان کسانی که اموال خویش را انفاق کردند و بدن‌هایشان را به سختی انداختند به جهت نیکی به ما و به جهت امیدی که از تو دارند به خاطر احسان و صله به ما و خوشحال کردن پیامبرت و اینکه امر ما را پاسخ دادند و خشمگین کردن دشمنانمان. با این کار رضایت تو را طلب کردند پس تو رضوان را از جانب ما به آن ها اعطا کن و در شب و روز نگهبان ایشان باش و اهل و اولادى که از ایشان باقى مانده‏اند را بهترین جانشینان قرار بده و مراقب و حافظشان باش و شر و بدى هر ستمگر عنود و ایشان را از هر مخلوق ضعیف و قوى خود مواظبت نما و از شر شیاطین انسى و جنّى محفوظ فرما و بهترین چیزی که در غربت از وطنشان از تو خواسته‌اند به آنها عطا کن و نیز به ایشان ببخش بهتر از آنچه که بواسطه‏اش ما را بر فرزندان و اهل و نزدیکانشان برگزیدند. خدایا دشمنان ما بواسطه این خروج (زیارت) آنان را مورد ملامت و سرزنش قرار دادند ولى این کار دشمنان ایشان را از آمدن  به سمت ما باز نداشت و این ثبات آنان از باب مخالفتشان است با مخالفین ما. پس تو این صورت‏هائى که حرارت آفتاب آنها را در راه محبّت ما تغییر داده مورد رحمت قرار بده و نیز صورت‏هائى را که روى قبر ابى عبد اللَّه الحسین علیه السّلام مى‏گذارند و بر مى‏دارند مشمول لطف و رحمتت قرار بده و رحمت کن چشم‏هائى که از باب ترحم بر ما اشک ریخته‏اند و رحمت کن دل‏هائى که‏ براى ما به جزع آمده و بخاطر ما سوخته‏اند. خداوندا من این ابدان و این ارواح را نزد تو امانت قرار داده تا در روز عطش اکبر که بر حوض کوثر وارد مى‏شوند آنها را سیراب نمائى.

و پیوسته امام علیه السّلام در سجده این دعا را مى‏خواندند و هنگامى که از آن فارغ شدند عرض کردم: فدایت شوم این فقرات و مضامین ادعیه‏اى که من از شما شنیدم اگر شامل کسى شود که خداوند عزّ و جلّ را نمى‏شناسد گمانم این است که آتش دوزخ هرگز به آن فائق نیاید!!! به خدا سوگند آرزو دارم آن حضرت را زیارت کرده ولى به حج نروم.

امام(ع) به من فرمودند: تو به قبر آن امام بسیار نزدیک هستی، پس چرا به زیارتش نمی‌روی؟

سپس فرمودند: اى معاویه زیارت آن حضرت را ترک مکن.

عرض کردم: فدایت شوم نمى‏دانستم که امر چنین بوده و اجر و ثواب آن این مقدار است.

حضرت فرمودند: اى معاویه کسانى که براى زائرین امام حسین(ع) در آسمان دعاء مى‏کنند به مراتب بیشتر هستند از آنان که در زمین براى ایشان دعاء و ثناء مى‏نمایند.

زیارت او را از ترس هیچ‌کس وانگذار و رها نکن. کسی که به جهت ترس زیارت را ترک کند حسرتی می خورد که آرزو می‌کند ای کاش قبرش در دستش بود.آیا دوست ندارى خداوند پیکر و تن تو را در میان گروهى بیند که پیامبر خدا ص آنان را دعا مى‏فرماید؟ آیا دوست نداری فردای قیامت از کسانی باشی که ملائکه با آنها مصافحه می کنند؟ آیا دوست نداری فردای قیامت از کسانی باشی که هیچ گناهی ندارند؟ آیا دوست نداری از کسانی باشی که پیامبر(ص) با آنها مصافحه می‌کند؟

مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقِیلَ لِی ادْخُلْ فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِی مُصَلَّاهُ فِی بَیْتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ یُنَاجِی رَبَّهُ وَ هُوَ یَقُولُ اللَّهُمَّ یَا مَنْ خَصَّنَا بِالْکَرَامَةِ وَ وَعَدَنَا بِالشَّفَاعَةِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیَّةِ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ عِلْمَ مَا بَقِیَ- وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْنَا اغْفِرْ لِی وَ لِإِخْوَانِی وَ زُوَّارِ قَبْرِ أَبِیَ الْحُسَیْنِ الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً فِی بِرِّنَا وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَکَ فِی صِلَتِنَا وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیِّکَ وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا وَ غَیْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا- أَرَادُوا بِذَلِکَ رِضَاکَ فَکَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَ اکْلَأْهُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ اخْلُفْ‏ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ وَ اکْفِهِمْ شَرَّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ کُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِکَ وَ شَدِیدٍ وَ شَرَّ شَیَاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْکَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ بِخُرُوجِهِمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا- خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَتَقَلَّبُ عَلَى حَضْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ ع وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الصَّرْخَةَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْأَبْدَانَ وَ تِلْکَ الْأَنْفُسَ حَتَّى تُوَفِّیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ الْأَکْبَرِ فَمَا زَالَ یَدْعُو وَ هُوَ سَاجِدٌ بِهَذَا الدُّعَاءِ فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُ مِنْکَ کَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً أَبَداً وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّیْتُ أَنِّی کُنْتُ زُرْتُهُ وَ لَمْ أَحُجَّ فَقَالَ لِی مَا أَقْرَبَکَ مِنْهُ فَمَا الَّذِی یَمْنَعُکَ مِنْ زِیَارَتِهِ ثُمَّ قَالَ یَا مُعَاوِیَةُ لِمَ تَدَعُ ذَلِکَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ لَمْ أَرَ أَنَّ الْأَمْرَ یَبْلُغُ هَذَا کُلَّهُ فَقَالَ یَا مُعَاوِیَةُ مَنْ یَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَکْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْض‏.ِ لَا تَدَعْهُ لِخَوْفٍ مِنْ أَحَدٍ فَمَنْ تَرَکَهُ لِخَوْفٍ رَأَى مِنَ الْحَسْرَةِ مَا یَتَمَنَّى أَنَّ قَبْرَهُ کَانَ بِیَدِهِ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ یَرَى اللَّهُ شَخْصَکَ وَ سَوَادَکَ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً مِمَّنْ تُصَافِحُهُ الْمَلَائِکَةُ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً فِیمَنْ رَأَى وَ لَیْسَ عَلَیْهِ ذَنْبٌ فَتُتْبَعَ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً فِیمَنْ یُصَافِحُ رَسُولَ اللَّهِ ص‏.» (ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 96)

پاک شدن از گناهان و چند برابر شدن خوبی‌ها و همنشینی با اهل‌بیت هدی(ع)
امام صادق(ع): خداوند متعال فرشتگانى دارد که موکّل قبر مطهّر حضرت حسین(ع) مى‏باشند، هنگامى که شخص قصد زیارت آن حضرت را مى‏نماید خداوند گناهان او را به این فرشتگان اعطاء نموده و در اختیار آنها مى‏گذارد وقتى وى قدم گذارد فرشتگان گناهان را محو مى‏کنند سپس وقتى قدم بعدى را برداشت حسنات او را مضاعف مى‏نمایند و پیوسته حسنات او را مضاعف کرده تا جایى که بهشت را براى وى واجب مى‏گردانند سپس اطرافش را گرفته و تقدیس و تنزیه‌اش مى‏نمایند و سپس فرشتگان آسمان را نداء مى‏دهند که زوّار حبیب خدا را تقدیس و تنزیه نمائید و وقتى زوّار غسل زیارت نمودند حضرت‏ محمّد(ص) ایشان را نداء داده و مى‏فرماید: اى مسافرین خدا بشارت باد شما را که با من در بهشت همراه خواهید بود. سپس امیر المؤمنین(ع) ایشان را نداء داده و مى‏فرماید: من ضامنم که حوائج شما را برآورده و در دنیا و آخرت بلاء و محنت را از شما دور نمایم. سپس آن فرشتگان دور ایشان حلقه زده و از راست و چپ آنان را در بر گرفته تا به اهل و خویشاوندان خود بازگردند.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال‏: «إنَّ لِلَّهِ مَلَائِکَةً مُوَکَّلِینَ ‏بِقَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَإِذَا هَمَّ بِزِیَارَتِهِ الرَّجُلُ أَعْطَاهُمُ اللَّهُ ذُنُوبَهُ فَإِذَا خَطَا مَحَوْهَا ثُمَّ إِذَا خَطَا ضَاعَفُوا لَهُ حَسَنَاتهِ  فَمَا تَزَالُ حَسَنَاتُهُ تَضَاعَفُ حَتَّى تُوجِبَ لَهُ الْجَنَّةَ ثُمَّ اکْتَنَفُوهُ وَ قَدَّسُوهُ وَ یُنَادُونَ مَلَائِکَةَ السَّمَاءِ أَنْ قَدِّسُوا زُوَّارَ حَبِیبِ اللَّهِ  فَإِذَا اغْتَسَلُوا نَادَاهُمْ مُحَمَّدٌ ص یَا وَفْدَ اللَّهِ أَبْشِرُوا بِمُرَافَقَتِی فِی الْجَنَّةِ ثُمَّ نَادَاهُمْ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ‏ع أَنَا ضَامِنٌ لِقَضَاءِ حَوَائِجِکُمْ وَ دَفْعِ الْبَلَاءِ عَنْکُمْ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ ثُمَّ الْتَقَاهُمْ [اکْتَنَفَهُمُ‏] النَّبِیُّ ص عَنْ أَیْمَانِهِمْ وَ عَنْ شَمَائِلِهِمْ حَتَّى یَنْصَرِفُوا إِلَى أَهَالِیهِمْ.» (کامل الزیارات، ص 133)

ثواب یک شب ماندن در کربلا
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: کسى نزد قبر آن جناب (امام حسین ع) اقامت کند اجر و ثوابش چیست؟ حضرت فرمودند: هر یک روز آن معادل یک ماه مى‏باشد.

عن ابی عبدالله(ع)‏: «… فَمَا لِمَنْ أَقَامَ عِنْدَهُ؟ قَالَ کُلُّ یَوْمٍ بِأَلْفِ شَهْرٍ… .» (کامل الزیارات، ص 123)

اجر کسی که در راه زیارت حسین(ع) فوت کند.
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: اجر کسى که در سفر به طرف آن حضرت فوت کرده چیست؟

حضرت فرمودند: فرشتگان مشایعتش کرده و براى او حنوط و لباس از بهشت آورده و وقتى کفن شد بر او نماز خوانده و روى کفنى که بر او پوشانده‏اند فرشتگان نیز کفن دیگرى قرار مى‏دهند و زیر او را از ریحان فرش مى‏نمایند و زمین را چنان رانده و جلو برده که از جلو فاصله سه میل طى شده و از پشت و جانب سر و طرف پا نیز مانند آن این مقدار مسافت و فاصله منهدم و ساقط مى‏گردد و براى آن دربى از بهشت به طرف قبرش گشوده شده و نسیم و بوى خوش بهشتى به قبر او داخل گشته و تا قیام قیامت بدین منوال خواهد بود.

«… .قَالَ فَمَا لِمَنْ مَاتَ فِی سَفَرِهِ إِلَیْهِ قَالَ تُشَیِّعُهُ الْمَلَائِکَةُ وَ تَأْتِیهِ بِالْحَنُوطِ وَ الْکِسْوَةِ مِنَ الْجَنَّةِ وَ تُصَلِّی عَلَیْهِ إِذْ کُفِّنَ وَ تُکَفِّنُهُ فَوْقَ أَکْفَانِهِ وَ تَفْرُشُ لَهُ الرَّیْحَانَ تَحْتَهُ- وَ تَدْفَعُ الْأَرْضَ حَتَّى تَصَوَّرَ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ مَسِیرَةَ ثَلَاثَةِ أَمْیَالٍ وَ مِنْ خَلْفِهِ مِثْلَ ذَلِکَ- وَ عِنْدَ رَأْسِهِ مِثْلَ ذَلِکَ وَ عِنْدَ رِجْلَیْهِ مِثْلَ ذَلِکَ وَ یُفْتَحُ لَهُ بَابٌ مِنَ الْجَنَّةِ إِلَى قَبْرِهِ- وَ یَدْخُلُ عَلَیْهِ رُوحُهَا وَ رَیْحَانُهَا حَتَّى تَقُومَ السَّاعَةُ… .» (کامل الزیارات، ص 123)

ثواب شهید در راه زیارت حسین(ع)
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: اجر و ثواب کسى که نزد آن حضرت کشته شود چیست، مثلا سلطان ظالمى بر وى ستم کرده و او را آنجا بکشد؟ حضرت فرمودند: اولین قطره خونش که ریخته شود خداوند متعال تمام گناهانش را مى‏آمرزد و طینتى را که از آن آفریده شده فرشتگان غسل داده تا از تمام آلودگى‏ها و تیره‏گى‏ها پاک و خالص شده همان طورى که انبیاء مخلص خالص و پاک مى‏باشند و بدین ترتیب آنچه از اجناس طین اهل کفر با طینت وى آمیخته شده زدوده مى‏گردد و نیز قلبش را شستشو داده و سینه‏اش را فراخ نموده و آن را مملو از ایمان کرده و بدین ترتیب خدا را ملاقات کرده در حالى که از هر چه ابدان و قلوب با آن مخلوط هستند پاک و منزه مى‏باشد و برایش مقرّر مى‏شود که‏ اهل بیت و هزار تن از برادران ایمانى خود را بتواند شفاعت کند و فرشتگان با همراهى جبرئیل و ملک الموت متولى خواندن نماز بر او مى‏گردند و کفن و حنوطش را از بهشت آورده و در قبرش توسعه داده و چراغ‏هائى در آن مى‏افروزند و دربى از آن بهشت باز مى‏کنند و فرشتگان برایش اشیاء تازه و تحفه‏هائى بدیع از بهشت مى‏آورند و پس از هیجده روز او را به خطیره القدس (بهشت) برده پس پیوسته در آنجا با اولیاء خدا خواهد بود تا نفخه‏اى که با دمیده‏شدنش هیچ چیز باقى نمى‏ماند دمیده شود و وقتى نفخه دوّمى دمیده شد و وى از قبر بیرون آمد اوّلین کسى که با او مصافحه مى‏کند رسول خدا ص و امیر المؤمنین(ع) و اوصیاء(ع) بوده که به وى بشارت داده و مى‏گویند: با ما باش و سپس او را کنار حوض کوثر آورده و از آن به او مى‏نوشانند و سپس به هر کسى که او بخواهد و دوست داشته باشد نیز مى نوشانند.

«… قَالَ قُلْتُ فَمَا لِمَنْ قُتِلَ عِنْدَهُ جَارَ عَلَیْهِ سُلْطَانٌ فَقَتَلَهُ قَالَ أَوَّلُ قَطْرَةٍ مِنْ دَمِهِ یُغْفَرُ لَهُ بِهَا کُلُّ خَطِیئَةٍ وَ تُغْسَلُ طِینَتُهُ الَّتِی خُلِقَ مِنْهَا الْمَلَائِکَةُ حَتَّى تَخْلُصَ کَمَا خَلَصَتِ الْأَنْبِیَاءُ المخلصین [الْمُخْلَصُونَ‏] وَ یَذْهَبُ عَنْهَا مَا کَانَ خَالَطَهَا- مِنْ أَجْنَاسِ طِینِ أَهْلِ الْکُفْرِ وَ یُغْسَلُ قَلْبُهُ وَ یُشْرَحُ صَدْرُهُ وَ یُمْلَأُ إِیمَاناً فَیَلْقَى اللَّهَ وَ هُوَ مُخْلَصٌ مِنْ کُلِّ مَا تُخَالِطُهُ الْأَبْدَانُ وَ الْقُلُوبُ وَ یُکْتَبُ لَهُ شَفَاعَةٌ فِی أَهْلِ بَیْتِهِ وَ أَلْفٍ مِنْ إِخْوَانِهِ- وَ تَوَلَّى الصَّلَاةَ عَلَیْهِ الْمَلَائِکَةُ مَعَ جَبْرَئِیلَ وَ مَلَکِ الْمَوْتِ وَ یُؤْتَى بِکَفَنِهِ وَ حَنُوطِهِ مِنَ الْجَنَّةِ وَ یُوَسَّعُ قَبْرُهُ عَلَیْهِ وَ یُوضَعُ لَهُ مَصَابِیحُ فِی قَبْرِهِ وَ یُفْتَحُ لَهُ بَابٌ مِنَ الْجَنَّةِ- وَ تَأْتِیهِ الْمَلَائِکَةُ بِالطُّرَفِ مِنَ الْجَنَّةِ  وَ یُرْفَعُ بَعْدَ ثَمَانِیَةَ عَشَرَ یَوْماً إِلَى حَظِیرَةِ الْقُدْسِ- فَلَا یَزَالُ فِیهَا مَعَ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ حَتَّى تُصِیبَهُ النَّفْخَةُ الَّتِی لَا تُبْقِی شَیْئاً فَإِذَا کَانَتِ النَّفْخَةُ الثَّانِیَةُ وَ خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ کَانَ أَوَّلُ مَنْ یُصَافِحُهُ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ الْأَوْصِیَاءَ وَ یُبَشِّرُونَهُ  وَ یَقُولُونَ لَهُ الْزَمْنَا وَ یُقِیمُونَهُ عَلَى الْحَوْضِ فَیَشْرَبُ مِنْهُ وَ یَسْقِی مَنْ أَحَبَّ… .» (کامل الزیارات، ص 123)

ثواب کسی که در این راه زندانی شود.
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: اجر و ثواب کسى که به خاطر زیارت آن حضرت حبس شده چیست؟ و به ازاء هر دردى که بر پیکرش وارد مى‏شود هزار هزار حسنه ملاحظه گردیده و هزار هزار لغزش و گناه از او محو و زائل گشته و هزار هزار درجه ارتقاء داده مى‏شود و از ندیمان رسول خدا(ص) محسوب شده تا از حساب فارغ گردد و پس از آن فرشتگانى که حمله عرش هستند با او مصافحه کرده و به او مى‏گویند: آنچه دوست دارى بخواه. زننده وى را براى حساب حاضر مى‏کنند پس هیچ سؤالى از او نکرده و با هیچ چیز اعمالش را نسنجیده و محاسبه نکرده بلکه دو بازویش را گرفته و او را برده و به فرشته‏اى تحویل داده و آن فرشته به او جرعه‏اى از حمیم (آب داغ جهنم) و جرعه‏اى از غسلین (آب چرک که از پوست و گوشت دوزخیان جارى مى‏باشد) مى‏چشاند و سپس او را روى تکه‏اى سرخ از آتش قرار داده و به وى مى‏گویند: بچش چیزى را که دست‏هایت پیش پیش بواسطه زدن شخصى که او را زدى براى تو فرستاده‏اند، کسى را که زدى پیک و پیام آور خدا و رسول خدا بود و در این هنگام مضروب را آورده و نزدیک درب جهنّم نگاه داشته و به او مى‏گویند.به زننده خود بنگر و به آنچه به سرش آمده نظر نما آیا سینه‏ات شفاء مى‏یابد؟ این عذابى که به او وارد شده بخاطر قصاص براى تو مى‏باشد، پس مى‏گوید: حمد خدا را که من و فرزند رسول خود را یارى فرمود.

«… قُلْتُ فَمَا لِمَنْ حُبِسَ فِی إِتْیَانِهِ  قَالَ لَهُ بِکُلِّ یَوْمٍ یُحْبَسُ وَ یَغْتَمَّ فَرْحَةٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَإِنْ ضُرِبَ بَعْدَ الْحَبْسِ فِی إِتْیَانِهِ کَانَ لَهُ بِکُلِّ ضَرْبَةٍ حَوْرَاءُ وَ بِکُلِّ وَجَعٍ یَدْخُلُ عَلَى بَدَنِهِ أَلْفُ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ یُمْحَى بِهَا عَنْهُ أَلْفُ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ یُرْفَعُ لَهُ بِهَا أَلْفُ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ یَکُونُ مِنْ مُحَدِّثِی رَسُولِ اللَّهِ ص حَتَّى یَفْرُغَ مِنَ الْحِسَابِ فَیُصَافِحُهُ حَمَلَةُ الْعَرْشِ وَ یُقَالُ لَهُ سَلْ مَا أَحْبَبْتَ وَ یُؤْتَى ضَارِبُهُ لِلْحِسَابِ فَلَا یُسْأَلُ عَنْ شَیْ‏ءٍ وَ لَا یُحْتَسَبُ بِشَیْ‏ءٍ وَ یُؤْخَذُ بِضَبُعَیْهِ حَتَّى یُنْتَهَى بِهِ إِلَى مَلَکٍ یَحْبُوهُ وَ یُتْحِفُهُ بِشَرْبَةٍ مِنَ الْحَمِیمِ وَ شَرْبَةٍ مِنَ الْغِسْلِینِ- وَ یُوضَعُ عَلَى مِثَالٍ [مَقَالٍ‏] فِی النَّارِ  فَیُقَالُ لَهُ ذُقْ بِمَا قَدَّمَتْ یَدَاکَ فِیمَا آتَیْتَ إِلَى هَذَا الَّذِی ضَرَبْتَهُ سَبَباً إِلَى وَفْدِ اللَّهِ وَ وَفْدِ رَسُولِهِ وَ یَأْتِی بِالْمَضْرُوبِ إِلَى بَابِ جَهَنَّم  وَ یُقَالُ لَهُ انْظُرْ إِلَى ضَارِبِکَ وَ إِلَى مَا قَدْ لَقِیَ فَهَلْ‏ شَفَیْتُ صَدْرَکَ وَ قَدِ اقْتُصَّ لَکَ مِنْهُ فَیَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی انْتَصَرَ لِی وَ لِوُلْدِ رَسُولِهِ مِنْهُ.» (کامل الزیارات، ص 123)

از عرق زائر حسین ع هفتاد هزار ملک خلق می‌شود
روایت شده است که از هر عرق زائر حسین(ع) هزار ملک خلق می شود که تسبیح و تهلیل خدا را می‌کنند و برای زوار او تا روز قیامت طلب استغفار می‌کنند.

رُوِیَ : «أَنَّ اللَّهَ یَخْلُقُ مِنْ عَرَقِ زُوَّارِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ کُلِّ عَرَقَةٍ سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ یُسَبِّحُونَ اللَّهَ وَ یُهَلِّلُونَهُ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ‏ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ.» (جامع الأخبار، ص 25)

زیارت حسین(ع) مثل تجهیز ۱۰۰۰ مجاهد به اسب جنگی!  آزاد کردن ۱۰۰۰ برده!
امام صادق(ع): کسی که با معرفت به زیارت امام حسین(ع) برود خداوند برایش پاداش آزاد کردن هزار بنده را مى‏نویسد و مانند کسى است که هزار مجاهد را با اسبِ زین کرده و لگام زده تجهیز کند و به جنگ در راه خدا، روانه بدارد.

قال الصادق ع: مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَجْرَ مَنْ أَعْتَقَ أَلْفَ نَسَمَةٍ وَ کَمَنْ حَمَلَ عَلَى أَلْفِ فَرَسٍ ٍ مُسرَجَةٍ مُلجَمَةٍ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.» (الکافی (ط – الإسلامیة)    ج‏4     581)

درخواست همۀ انبیاء برای زیارت امام حسین(ع)
درخواست همه پیامبران برای زیارت اباعبدالله(ع)
امام صادق(ع): هیچ پیغمبرى در آسمان‏ها و زمین نیست مگر آنکه از خداوند متعال درخواست دارند که به ایشان اجازه داده شود تا حضرت حسین بن على(ع) را زیارت کنند؛ لذا گروهی از آسمان فرود آمده و به زیارت آن حضرت رفته و گروهى پس از زیارت به آسمان مى‏روند.

إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ:‏ لَیْسَ نَبِیٌّ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا یَسْأَلُونَ اللَّهَ تَعَالَى أَنْ یَأْذَنَ لَهُمْ فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ ع، فَفَوْجٌ یَنْزِلُ وَ فَوْجٌ یَصْعَدُ. (کامل الزیارات، ص 111)

ملائکه دائما در رفت و آمد زیارت سید الشهدا(ع)
امام صادق(ع): هیچ ملکی در آسمان ها و زمین نیست مگر اینکه از خداوند عزوجل می خواهد که به آن ها اذن بدهد برای زیارت قبر حسین(ع) و لذا (دائماً) گروهی به زمین می‌آیند و گروهی بالا می‌روند.

عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «لَیْسَ مِنْ مَلَکٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا وَ هُمْ یَسْأَلُونَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَأْذَنَ لَهُمْ فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَفَوْجٌ یَنْزِلُ وَ فَوْجٌ یَعْرُجُ.» (کامل الزیارات، ص114)

رفت و آمد ملائکه بین قبر امام حسین(ع) تا آسمان
امام صادق(ع): ما بین قبر حسین(ع) و آسمان ملائکه در رفت و آمد هستند.

عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَا بَیْنَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع إِلَى السَّمَاءِ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِکَةِ. (کامل الزیارات، ص 114)

4 هزار ملک آشفته حال در کنار قبر ابی‌عبدالله(‌ع) و برخوردشان با زائرین
امام صادق(ع): چهار هزار فرشته ژولیده موى و غبارآلود گمارده است که تا روز قیامت بر او مى‏گریند و کسى که با شناخت حقش او را زیارت نماید، او را مشایعت مى‏کنند تا به وطن خود برسد و هنگامى که مریض شود، صبح و شام به عیادت او مى‏روند و اگر بمیرد بر جنازه او حاضر شده و تا روز قیامت براى او استغفار مى‏نمایند.

عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ َ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع: «یَقُول‏ وَکَّلَ اللَّهُ بِقَبْرِ الْحُسَیْنِ ع أَرْبَعَةَ آلَافِ مَلَکٍ شُعْثٌ غُبْرٌ یَبْکُونَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَمَنْ زَارَهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ شَیَّعُوهُ حَتَّى یُبْلِغُوهُ مَأْمَنَهُ وَ إِنْ وَ إِنْ مَرِضَ عَادُوهُ غُدْوَةً وَ عَشِیَّة  وَ إِنْ مَاتَ شَهِدُوا جَنَازَتَهُ وَ اسْتَغْفَرُوا لَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.»‏ (الکافی (ط – الإسلامیة)       ج‏4       581)

ملائکه گریان حول حائر حسینی
وقتی به زیارت اباعبدالله(ع) رفتید چیزی جز خیر نگویید زیرا فرشتگان شب و روز که از نگهبانان و حافظین هستند نزد فرشتگانى که در حائر حسینى مى‏باشند آمده و با ایشان مصافحه کرده ولى ایشان از شدّت گریه و ناراحتى که دارند جواب آنها را نداده بناچار آنها صبر مى‏کنند تا ظهر فردا برسد و صبح طلوع نماید. سپس آنان با ایشان سخن گفته و راجع به امور آسمانى سؤالاتى را مطرح مى‏نمایند ولى بین این دو  وقت (صبح و ظهر) ابدا صحبت نکرده و از گریستن و دعاء نمودن کوتاهى نمى‏کنند و در این دو وقت آن فرشتگان نیز ایشان را از یارانشان منصرف و مشغول نمى‏کنند تنها وقتى شما سخن گفته و تکلم مى‏نمائید ایشان مشغول و منصرف مى‏گردند. فدایت شوم، چه چیزى را سؤال مى‏کنند و کدامیک از دیگرى مى‏پرسد آیا فرشتگان نگهبان و حافظ از فرشتگان حائر سؤال مى‏کنند یا بالعکس؟ فرشتگان اهل حائر از حافظین و نگهبانان مى‏پرسند، زیرا فرشتگان حائر از آنجا دور نشده و به جایى دیگر نمى‏روند ولى حافظین، و نگهبانان به زمین نزول کرده و از آن به آسمان صعود مى‏کنند. گفتم: نظر شما راجع به سؤال آنها چه بوده؟ فرمود: حافظین وقتى به آسمان عروج مى‏کنند عبورشان به اسماعیل یعنى صاحب هواء مى‏افتد و بسا با نبى اکرم(ص) ملاقات کرده در حالى که نزد آن جناب حضرت فاطمه و امام حسن و حسین و ائمه(ع) حضور دارند پس فرشتگان از ایشان راجع به اشیائى چند و در باره آنان که از شما در حائر حاضر مى‏شوند سؤالاتى مى‏کنند؟ حضرات معصومین(ع) در پاسخ سؤالاتشان مى‏فرمایند: زائرین را بشارت دهید و به دعائى که براى ایشان مى‏نمائید مژده دهید. فرشتگان حافظ عرض مى‏کنند: چگونه به ایشان بشارت دهیم در حالى که صداى ما را نمى‏شنوند؟ براى ایشان دعاء کنید که برکات حق‌تعالى بر ایشان مداوم باشد و نیز از جانب‏ ما ایشان را دعاء نمایند و این خود بشارتى است از ما به ایشان و وقتى از زیارت برگشتند با بال‏هایتان ایشان را نوازش کنید، بطورى که شما را حسّ و درک نمایند و ما ایشان را به امانت نزد شما مى‏سپاریم و امید است که این ودائع ضایع و تباه نشوند. و اگر خیر و برکتى که در زیارت آن جناب است مردم مى‏دانستند قطعا و به طور حتم در نائل شدن به زیارت آن حضرت با شمشیر با یک دیگر به مقاتله پرداخته و مال‏هاى خود را فروخته و به زیارت آن جناب مى‏رفتند. و حضرت فاطمه(ع) هر گاه به ایشان (زائرین) نظر نمایند در حالى که با وى هزار پیغمبر و هزار صدّیق و هزار شهید از کروبین مى‏باشند هزار هزار (یک میلیون) نفر آن حضرت را بر گریستن یارى و همراهى مى‏کنند و آن حضرت چنان فریاد مى‏زنند که هیچ فرشته‏اى در آسمان‏ها باقى نمى‏ماند مگر آنکه از صداى ایشان بگریه مى‏افتد، و آن حضرت آرام نمى‏گیرند تا وقتى که پیامبر اکرم(ص) به نزد ایشان آمده و مى‏فرمایند: دخترم، اهل آسمان‏ها را به گریه انداختى و ایشان را از تسبیح و تقدیس حق تعالى بازداشتى، پس خوددارى کن تا ایشان به تقدیس حقّ بپردازند چه آنکه امر و فرمان خدا بر همه چیز نافذ و روان مى‏باشد. حضرت فاطمه(ع) به کسانى که به زیارت سیّد الشّهداء روند نظر فرموده و از خداوند منّان براى ایشان هر خیر و خوبى را مسألت مى‏نمایند. مبادا در رفتن، به زیارت آن جناب بى‏رغبت باشید چه آنکه خیرى که در زیارت آن حضرت است بیشتر از آنست که بتوان احصاء و شمارش نمود.

عن ابی عبدالله ع: «إِذَا زُرْتُمْ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَالْزَمُوا الصَّمْتَ إِلَّا مِنْ خَیْرٍ وَ إِنَّ مَلَائِکَةَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ مِنَ الْحَفَظَةِ تَحْضُرُ الْمَلَائِکَةَ الَّذِینَ بِالْحَائِرِ فَتُصَافِحُهُمْ فَلَا یُجِیبُونَهَا مِنْ شِدَّةِ الْبُکَاءِ فَیَنْتَظِرُونَهُمْ حَتَّى‏ تَزُولَ الشَّمْسُ وَ حَتَّى یُنَوِّرَ الْفَجْرُ ثُمَّ یُکَلِّمُونَهُمْ وَ یَسْأَلُونَهُمْ عَنْ أَشْیَاءَ مِنْ أَمْرِ السَّمَاءِ فَأَمَّا مَا بَیْنَ هَذَیْنِ الْوَقْتَیْنِ فَإِنَّهُمْ لَا یَنْطِقُونَ وَ لا یَفْتُرُونَ عَنِ الْبُکَاءِ وَ الدُّعَاءِ وَ لَا یَشْغَلُونَهُمْ فِی هَذَیْنِ الْوَقْتَیْنِ عَنْ أَصْحَابِهِمْ فَإِنَّمَا شُغُلُهُمْ بِکُمْ إِذَا نَطَقْتُمْ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا الَّذِی یَسْأَلُونَهُمْ عَنْهُ وَ أَیُّهُمْ یَسْأَلُ صَاحِبَهُ الْحَفَظَةُ أَوْ أَهْلُ الْحَائِرِ قَالَ أَهْلُ الْحَائِرِ یَسْأَلُونَ الْحَفَظَةَ لِأَنَّ أَهْلَ الْحَائِرِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ لَا یَبْرَحُونَ وَ الْحَفَظَةُ تَنْزِلُ وَ تَصْعَدُ قُلْتُ فَمَا تَرَى یَسْأَلُونَهُمْ عَنْهُ قَالَ إِنَّهُمْ یَمُرُّونَ إِذَا عَرَجُوا بِإِسْمَاعِیلَ صَاحِبِ الْهَوَاءِ فَرُبَّمَا وَافَقُوا النَّبِیَّ ص وَ عِنْدَهُ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ الْأَئِمَّةُ مَنْ مَضَى مِنْهُمْ- فَیَسْأَلُونَهُمْ عَنْ أَشْیَاءَ وَ مَنْ حَضَرَ مِنْکُمُ الْحَائِرَ وَ یَقُولُونَ بَشِّرُوهُمْ بِدُعَائِکُمْ فَتَقُولُ الْحَفَظَةُ کَیْفَ نُبَشِّرُهُمْ وَ هُمْ لَا یَسْمَعُونَ کَلَامَنَا فَیَقُولُونَ لَهُمْ بَارِکُوا عَلَیْهِمْ وَ ادْعُوا لَهُمْ عَنَّا فَهِیَ الْبِشَارَةُ مِنَّا فَإِذَا انْصَرَفُوا فَحِفُّوهُمْ بِأَجْنِحَتِکُمْ حَتَّى یُحِسُّوا مَکَانَکُمْ وَ إِنَّا نَسْتَوْدِعُهُمُ الَّذِی لَا تَضِیعُ وَدَائِعُهُ  وَ لَوْ یَعْلَمُونَ مَا فِی زِیَارَتِهِ مِنَ الْخَیْرِ وَ یَعْلَمُ ذَلِکَ النَّاسُ لَاقْتَتَلُوا عَلَى زِیَارَتِهِ بِالسُّیُوفِ وَ لَبَاعُوا أَمْوَالَهُمْ فِی إِتْیَانِهِ وَ إِنَّ فَاطِمَةَ ع إِذَا نَظَرَتْ إِلَیْهِمْ وَ مَعَهَا أَلْفُ نَبِیٍّ وَ أَلْفُ صِدِّیقٍ وَ أَلْفُ شَهِیدٍ وَ مِنَ الْکَرُوبِیِّینَ أَلْفُ أَلْفٍ یُسْعِدُونَهَا عَلَى الْبُکَاءِ وَ إِنَّهَا لَتَشْهَقُ شَهْقَةً فَلَا یَبْقَى فِی السَّمَاوَاتِ مَلَکٌ إِلَّا بَکَى رَحْمَةً لِصَوْتِهَا وَ مَا تَسْکُنُ حَتَّى یَأْتِیَهَا النَّبِیُّ ص [أَبُوهَا] فَیَقُولُ یَا بُنَیَّةِ قَدْ أَبْکَیْتِ أَهْلَ السَّمَاوَاتِ وَ شَغَلْتِهِمْ عَنِ التَّسْبِیحِ وَ التَّقْدِیسِ فَکُفِّی حَتَّى یُقَدِّسُوا فَ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ وَ إِنَّهَا لَتَنْظُرُ إِلَى مَنْ حَضَرَ مِنْکُمْ فَتَسْأَلُ اللَّهَ لَهُمْ مِنْ کُلِّ خَیْرٍ  وَ لَا تَزْهَدُوا فِی إِتْیَانِهِ فَإِنَّ الْخَیْرَ فِی إِتْیَانِهِ أَکْثَرُ مِنْ أَنْ یُحْصَى.» (کامل الزیارات، ص 86 )

برپا کردن حسینیه در اعلی علیین
زیارت ناحیه مقدسه: «برای تو در اعلی علیین ماتم‌سرا(حسینیه) به پا شده و حور العین در عزای تو لطمه می زنند و آسمان و ساکنینش گریه می کنند و بهشت و نگهبانان آنان و سلسله کوه‌ها و زمین و اطرافش و دریاها و ماهیانش و مکه و ساختمان هایش و بهشت و خدمه‌اش و خانه خدا و مقام و مشعرالحرام.»

امام زمان (عج) : «…وَ أُقِیمَتْ لَکَ الْمَآتِمُ فِی أَعْلَى عِلِّیِّینَ، وَ لَطَمَتْ‏ عَلَیْکَ‏ الْحُورُ الْعِینُ، وَ بَکَتِ السَّمَاءُ وَ سُکَّانُهَا، وَ الْجِنَانُ وَ خُزَّانُهَا (ساکنین بهشت)، وَ الْهِضَابُ (سلسه کوه‌ها) وَ أَقْطَارُهَا، وَ الْأَرْضُ وَ أَقْطَارُهَا (اطرافش)، وَ الْبِحَارُ وَ حِیتَانُهَا (ماهی‌ها )، وَ مَکَّةُ وَ بُنْیَانُهَا، وَ الْجِنَانُ وَ وِلْدَانُهَا، وَ الْبَیْتُ وَ الْمَقَامُ، وَ الْمَشْعَرُ الْحَرَامُ، وَ الْحِلُّ وَ الْإِحْرَامُ.» (بحار الأنوار،ج‏98    323 )

فضیلت حج
در اینجا لازم است ابتدا به فضیلت حج توجهی کنیم و پس از آن روایات مقایسه بین فضیلت حج(مستحبی) و زیارت سیدالشهدا(ع) را بخوانیم.

فضیلت حج بر صدقه

امام صادق(ع): انجام یک حج بهتر از خانه پر از طلایی است که آن را صدقه بدهند تا تمام شود.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع حَجَّةٌ خَیْرٌ مِنْ بَیْتٍ مَمْلُوءٍ ذَهَباً یُتَصَدَّقُ بِهِ حَتَّى یَفْنَى‏.(کافی، ج4، ص260)

 

معاویة بن عمار نقل می‌کند [در نسخه وافی و در کتاب ثواب الاعمال شیخ صدوق اینطور آمده که معاویة بن عمار از امام صادق(ع) نقل می‌کند و قرائن هم حاکی از همین است که معاویة بن عمار چیزی را مستقیم از پیامبر(ص) نقل نمی‌کند] چون پیامبر خدا از مِنا کوچ کرد، بادیه‏نشینى در ابطَح به ایشان برخورد کرد و گفت: اى پیامبر خدا! من به قصد حج به راه افتادم، ولى مانعى مرا از حج بازداشت؛ و من مردى ثروتمند و پولدارم؛ دستور بده با مالم کارى کنم که به پاداش حاجیان نایل شوم. پس پیامبر خدا رو به کوه ابو قُبَیس کرد و فرمود: اگر به اندازه کوه ابو قُبَیس، طلاى سرخ داشتى و آن را در راه خدا انفاق مى‏کردى، هرگز به پاداشى نمى‏رسیدى که حج‏گزار مى‏رسد.

عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: لَمَّا أَفَاضَ رَسُولُ اللَّهِ ص تَلَقَّاهُ أَعْرَابِیٌّ بِالْأَبْطَحِ، فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّی خَرَجْتُ أُرِیدُ الْحَجَّ فَعَاقَنِی وَ أَنَا رَجُلٌ مَیِّلٌ -یَعْنِی کَثِیرَ الْمَالِ- فَمُرْنِی أَصْنَعُ فِی مَالِی مَا أَبْلُغُ بِهِ مَا یَبْلُغُ بِهِ الْحَاجُّ. قَالَ: فَالْتَفَتَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِلَى أَبِی قُبَیْسٍ فَقَالَ: لَوْ أَنَّ أَبَا قُبَیْسٍ لَکَ زِنَتَهُ ذَهَبَةٌ حَمْرَاءُ، أَنْفَقْتَهُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ مَا بَلَغْتَ مَا بَلَغَ الْحَاجُّ.(کافی، ج4، ص258)

 

ابراهیم بن میمون می‌گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم: یک سال من به حج می‌روم و یک سال شریکم. حضرت فرمود: ای ابراهیم! چه چیزی تو را از حج باز می‌دارد؟ عرض کردم: قربانت گردم! فرصت ندارم برای انجام حج، ولی به جای آن پانصد درهم صدقه می‌دهم. حضرت فرمود: حج بهتر است. عرض کردم: هزار درهم چطور؟ حضرت فرمود: حج بهتر است. عرض کردم: هزار و پانصد درهم چطور؟ حضرت فرمود: حج بهتر است. عرض کردم: دو هزار درهم چطور؟ حضرت فرمود: آیا در دو هزار درهم تو طواف کعبه هست؟ عرض کردم: نه. حضرت فرمود: آیا در دو هزار درهم تو، سعی میان صفا و مروه هست؟ عرض کردم: نه. حضرت فرمود: آیا در دو هزار درهم تو، وقوف در عرفه هست؟ عرض کردم: نه. حضرت فرمود: آیا در دو هزار درهم تو، رمی جمره‌های سه‌گانه هست؟ عرض کردم: نه. حضرت فرمود: آیا در دو هزار درهم تو، مناسک هست؟ عرض کردم: نه. حضرت فرمود: حج بهتر است.

عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مَیْمُونٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ(ع): إِنِّی أَحُجُّ سَنَةً وَ شَرِیکِی سَنَةً. قَالَ: مَا یَمْنَعُکَ مِنَ الْحَجِّ یَا إِبْرَاهِیمُ؟ قُلْتُ: لَا أَتَفَرَّغُ لِذَلِکَ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَتَصَدَّقُ بِخَمْسِمِائَةٍ مَکَانَ ذَلِکَ. قَالَ: الْحَجُّ أَفْضَلُ. قُلْتُ: أَلْفٍ؟ قَالَ: الْحَجُّ أَفْضَلُ. قُلْتُ: فَأَلْفٍ وَ خَمْسِمِائَةٍ؟ قَالَ: الْحَجُّ أَفْضَلُ.قُلْتُ: أَلْفَیْنِ؟ قَالَ: أَ فِی أَلْفَیْکَ طَوَافُ الْبَیْتِ؟ قُلْتُ: لَا. قَالَ: أَ فِی أَلْفَیْکَ سَعْیٌ بَیْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةِ؟ قُلْتُ: لَا. قَالَ: أَ فِی أَلْفَیْکَ وُقُوفٌ بِعَرَفَةَ؟ قُلْتُ: لَا. قَالَ: أَ فِی أَلْفَیْکَ رَمْیُ الْجِمَارِ؟ قُلْتُ: لَا. قَالَ: أَ فِی أَلْفَیْکَ الْمَنَاسِکُ؟ قُلْتُ: لَا. قَالَ: الْحَجُّ أَفْضَلُ.(کافی، ج4، ص259)

مقایسۀ حج با زیارت امام حسین(ع)
امام صادق(ع): اگر حج‌هایت را به بیست عدد برسانی تازه به ثواب یک زیارت حسین(ع) می‌رسی
شهاب بن عبد ربه می‌گوید: امام صادق(ع) از من پرسید: ای شهاب چند حج انجام دادی؟ به حضرت عرض کردم: ‏نوزده حج. حضرت فرمود: اگر حج‌هایت را به بیست حج برسانی برای تو ثواب زیارت امام حسین(ع) حساب می‌کنند.‏

عَنْ شِهَابٍ عَنْ أَبِی عَبْدِاللَّهِ(ع) فَقَالَ: سَأَلَنِی فَقَالَ: یَا شِهَابُ کَمْ حَجَجْتَ مِنْ حَجَّةٍ؟ فَقُلْتُ: تِسْعَ عَشْرَةَ حَجَّةً. فَقَالَ لِی: ‏تُتِمُّهَا عِشْرِینَ حَجَّةً تُحْسَبُ لَکَ بِزِیَارَةِ الْحُسَیْنِ(ع).(کامل الزیارات، ص162)‏

تذکر: منظور از حج، حج مستحبی است
روشن است که وقتی در روایات، زیارت امام حسین(ع) را برتر از حج معرفی می‌کند، منظور حج مستحبی است، نه حج واجب.

زیارت امام حسین(ع) معادل نود حج  پیامبر(ص)‏
امام صادق(ع): روزى حسین بن على(ع) در دامن نبى اکرم(ص) نشسته بود و حضرت با او بازى مى‏کرد و هر دو ‏مى‏خندیدند. عایشه گفت: یا رسول اللَّه، چه قدر علاقه و محبّت شما به این طفل زیاد است!؟ حضرت فرمودند: واى بر ‏تو! چگونه او را دوست نداشته باشم و با او به شگفت نیایم در حالى که او میوه دل من و نور چشمم مى‏باشد، لکن امّت ‏من او را خواهند کشت، پس کسى که بعد از شهادتش او را زیارت کند خداوند براى او ثواب یک حج از حجّ‏هاى من ‏را مى‏نویسد. عایشه عرض کرد: یا رسول اللَّه(ص) حجى از حجّ‏هاى شما؟! حضرت فرمودند: بله، بلکه دو حج از ‏حج‏هاى من. عایشه عرضه داشت: یا رسول اللَّه(ص) دو حج از حج‏هاى شما؟! حضرت فرمودند: بله، بلکه چهار حج از ‏حج‏هاى من. امام صادق(ع) فرمود: پیوسته عایشه کلام پیامبر(ص) را برمی‌گرداند و حضرت به تعداد حج‏ها اضافه ‏می‌کردند و آن را بالا بردند تا به نود حج به همراه عمره‌هایش از حج‏ها و عمره‏هاى خودشان رساندند.‏

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: کَانَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ(ع) ذَاتَ یَوْمٍ فِی حَجْرِ النَّبِیِّ ص یُلَاعِبُهُ وَ یُضَاحِکُهُ، فَقَالَتْ عَائِشَةُ: یَا ‏رَسُولَ اللَّهِ(ص) مَا أَشَدَّ إِعْجَابَکَ بِهَذَا الصَّبِیِّ؟! فَقَالَ لَهَا: وَیْلَکِ وَ کَیْفَ لَا أُحِبُّهُ وَ لَا أُعْجَبُ بِهِ وَ هُوَ ثَمَرَةُ فُؤَادِی وَ قُرَّةُ ‏عَیْنِی. أَمَا إِنَّ أُمَّتِی سَتَقْتُلُهُ، فَمَنْ زَارَهُ بَعْدَ وَفَاتِهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَجَّةً مِنْ حِجَجِی. قَالَتْ: یَا رَسُولَ اللَّهِ(ص) حَجَّةً مِنْ ‏حِجَجِکَ؟ قَالَ: نَعَمْ وَ حَجَّتَیْنِ مِنْ حِجَجِی؟ قَالَتْ: یَا رَسُولَ اللَّهِ(ص) حَجَّتَیْنِ مِنْ حِجَجِکَ؟ قَالَ: نَعَمْ وَ أَرْبَعَةً. قَالَ: فَلَمْ تَزَلْ ‏تُرَادُّه‏ وَ یَزِیدُ وَ یُضْعِفُ حَتَّى بَلَغَ تِسْعِینَ حَجَّةً مِنْ حِجَجِ رَسُولِ اللَّهِ(ص) بِأَعْمَارِهَا.(کامل الزیارات، ص68)‏

برابری زیارت امام حسین(ع) با صد حج همراه رسول خدا(ص)‏
امام صادق(ع): کسی که مزار حسین(ع) را با معرفت زیارت کند مانند کسی است که صد مرتبه به همراه رسول ‏خدا(ص) حج بجا آورده است.‏

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع): مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ(ع) عَارِفاً بِحَقِّهِ کَانَ کَمَنْ حَجَّ مِائَةَ حِجَّةٍ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ(ص).(کامل الزیارات، ‏ص162)‏

اگر مردم فضل زیارت امام حسین(ع) را می‌دانستند حج به کلی تعطیل می‌شد
عبد اللَّه ابى یعفور می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که به شخصى از دوستانش می‌فرماید: فلانى به زیارت قبر ابى عبد ‏اللَّه الحسین(ع) مى‏روى؟ آن شخص گفت: بلى من هر سه سال یک مرتبه مى‏روم. حضرت در حالى که صورتشان زرد ‏شده بود فرمودند: به خدائى که معبودى غیر از او نیست، اگر او را زیارت کنى برتر است براى تو از آنچه در آن هستى. ‏آن شخص عرض کرد: فدایت شوم آیا تمام این فضل براى من هست؟ حضرت فرمودند: بلى به خدا سوگند، اگر من ‏فضیلت زیارت آن حضرت و فضیلت قبرش را براى شما بازگو کنم به طورى کلّى حجّ را ترک کرده و احدى از شما ‏دیگر به حج نمى‏رود، واى بر تو آیا نمى‏دانى خداوند متعال بواسطه فضیلت قبر آن حضرت کربلا را حرم امن و مبارک ‏قرار داد پیش از آنکه مکّه را حرم امن نماید؟ ابن ابى یعفور مى‏گوید: محضرش عرضه داشتم: خداوند متعال حج و ‏زیارت بیت اللَّه را بر مردم واجب کرده ولى زیارت قبر امام حسین(ع) را بر مردم واجب نکرده است [پس چطور ‏زیارت امام حسین(ع) برتر است]؟ حضرت فرمودند: اگر چه همین طور است [خدا آن را واجب نکرده] ولى در عین ‏حال خداوند متعال فضیلت زیارت آن حضرت را این گونه قرار داده است، مگر نشنیده‏اى کلام امیر المؤمنین(ع) را که ‏فرمودند: کف پا سزاوارتر است به مسح نمودن از ظاهر و روى پا، ولى در عین حال حق تعالى مسح روى پا را بر ‏بندگان واجب کرده است. و نیز مگر نمى‏دانى اگر حق تعالى موقف را در حرم قرار می‌داد [و مردم به جای توقف در ‏عرفات و مشعر در حرم بیتوته می‌کردند] افضل و برتر بود ولى خداوند متعال آن را در غیر حرم قرار داده است.‏

عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) یَقُولُ لِرَجُلٍ مِنْ مَوَالِیهِ: یَا فُلَانُ أَتَزُورُ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ ‏عَلِیٍّ(ع)؟ قَالَ: نَعَمْ إِنِّی أَزُورُهُ بَیْنَ ثَلَاثِ سِنِینَ مَرَّةً. فَقَالَ لَهُ وَ هُوَ مُصْفَرٌّ وَجْهُهُ: أَمَا وَ اللَّهِ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَوْ زُرْتَهُ کَانَ ‏أَفْضَلَ مِمَّا أَنْتَ فِیهِ. فَقَالَ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ أَکُلُّ هَذَا الْفَضْلِ؟ فَقَالَ: نَعَمْ وَ اللَّهِ لَوْ أَنِّی حَدَّثْتُکُمْ بِفَضْلِ زِیَارَتِهِ وَ بِفَضْلِ قَبْرِهِ ‏لَتَرَکْتُمُ الْحَجَّ رَأْساً وَ مَا حَجَّ مِنْکُمْ أَحَدٌ، وَیْحَکَ أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ اللَّهَ اتَّخَذَ کَرْبَلَاءَ حَرَماً آمِناً مُبَارَکاً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَ مَکَّةَ حَرَماً؟ ‏قَالَ ابْنُ أَبِی یَعْفُورٍ: فَقُلْتُ لَهُ: قَدْ فَرَضَ اللَّهُ عَلَى النَّاسِ حِجَّ الْبَیْتِ وَ لَمْ یَذْکُرْ زِیَارَةَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ(ع)؟ فَقَالَ: وَ إِنْ کَانَ ‏کَذَلِکَ فَإِنَّ هَذَا شَیْ‏ءٌ جَعَلَهُ اللَّهُ هَکَذَا، أَمَا سَمِعْتَ قَوْلَ أَبِی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ حَیْثُ یَقُولُ: إِنَّ بَاطِنَ الْقَدَمِ أَحَقُّ بِالْمَسْحِ مِنْ ‏ظَاهِرِ الْقَدَمِ وَ لَکِنَّ اللَّهَ فَرَضَ هَذَا عَلَى الْعِبَادِ؟ أَوَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْمَوْقِفَ لَوْ کَانَ فِی الْحَرَمِ کَانَ أَفْضَلَ لِأَجْلِ الْحَرَمِ؟ وَ لَکِنَّ ‏اللَّهَ صَنَعَ ذَلِکَ فِی غَیْرِ الْحَرَمِ.(کامل الزیارات، ص266-267)‏

زیارت حسین(ع) معادل با 100 حج و عمره مقبول
امام صادق(ع): زیارت حسین(ع) معادل صد حج پاکیزه (از گناهان) و صد عمره مقبول است.

امام صادق ع: «زِیَارَةُ الْحُسَیْنِ ع تَعْدِلُ مِائَةَ حِجَّةٍ مَبْرُورَةٍ وَ مِائَةَ عُمْرَةٍ مُتَقَبَّلَةٍ.» (الإرشاد، ج‏2 ص 134 )

زیارت حسین(ع) معادل هزار حج و هزار عمره
امام باقر(ع): اگر مردم مى‏دانستند که در زیارت قبر حضرت حسین بن على(ع) چه فضل و ثوابى است حتما از شوق و ذوق قالب تهى مى‏کردند و بخاطر حسرت‏ها نفس‏هایشان به شماره افتاده و قطع خواهد شد. راوى مى‏گوید: عرض کردم: در زیارت آن حضرت چه اجر و ثوابى مى‏باشد حضرت فرمودند: کسى که از روى شوق و ذوق به زیارت آن حضرت رود خداوند متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برایش مى‏نویسد و اجر و ثواب هزار شهید از شهداء بدر و اجر هزار روزه‏دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده که در راه خدا آزاد شده باشند برایش نوشته مى‏شود و پیوسته در طول ایام سال از هر آفتى که کمترین آن شیطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته کریمى را بر او موکّل کرده که وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زیر قدم نگهدارش باشد و اگر در اثناء سال فوت کرد فرشتگان رحمت الهى بر سرش حاضر شده و او را غسل داده و کفن نموده و برایش استغفار و طلب آمرزش کرده و تا قبرش مشایعتش نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشایش ایجاد کرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منکر و نکیر نگاهش می‌دارند و برایش دربى به بهشت مى‏گشایند و کتابش را به دست راستش مى‏دهند و در روز قیامت نورى به وى اعطاء مى‏شود که بین مغرب و مشرق از پرتو آن روشن مى‏گردد و منادى نداء مى‏کند: این کسى است که از روى شوق و ذوق حضرت امام حسین(ع) را زیارت کرده و پس از این نداء احدى در قیامت باقى نمى‏ماند مگر آنکه تمنّا و آرزو مى‏کند که کاش از زوّار حضرت ابا عبداللَّه الحسین(ع) مى‏بود.

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع: «قَالَ‏ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنَ الْفَضْلِ‏ لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ‏ أَنْفُسُهُمْ‏ عَلَیْهِ‏ حَسَرَاتٍ‏- قُلْتُ وَ مَا فِیهِ قَالَ مَنْ أَتَاهُ تَشَوُّقاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حِجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ- وَ أَجْرَ أَلْفِ شَهِیدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ صَائِمٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ صَدَقَةٍ مَقْبُولَةٍ- وَ ثَوَابَ أَلْفِ نَسَمَةٍ أُرِیدَ بِهَا وَجْهُ اللَّهِ وَ لَمْ یَزَلْ مَحْفُوظاً سَنَتَهُ مِنْ کُلِّ آفَةٍ أَهْوَنُهَا الشَّیْطَانُ وَ وُکِّلَ بِهِ مَلَکٌ کَرِیمٌ یَحْفَظُهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ مِنْ فَوْقِ رَأْسِهِ وَ مِنْ تَحْتِ قَدَمِهِ فَإِنْ مَاتَ سَنَتَهُ حَضَرَتْهُ مَلَائِکَةُ الرَّحْمَةِ- یَحْضُرُونَ غُسْلَهُ وَ أَکْفَانَهُ وَ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ یُشَیِّعُونَهُ إِلَى قَبْرِهِ بِالاسْتِغْفَارِ لَهُ- وَ یُفْسَحُ لَهُ فِی قَبْرِهِ مَدَّ بَصَرِهِ وَ یُؤْمِنُهُ اللَّهُ مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ وَ مِنْ مُنْکَرٍ وَ نَکِیرٍ أَنْ یروعانه [یُرَوِّعَاهُ‏]- وَ یُفْتَحُ لَهُ بَابٌ إِلَى الْجَنَّةِ وَ یُعْطَى کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ وَ یُعْطَى لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ نورا [نُورٌ] یُضِی‏ءُ لِنُورِهِ مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ یُنَادِی مُنَادٍ هَذَا مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ شَوْقاً إِلَیْهِ فَلَا یَبْقَى أَحَدٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا تَمَنَّى یَوْمَئِذٍ أَنَّهُ کَانَ مِنْ زُوَّارِ الْحُسَیْنِ ع‏.» (کامل الزیارات، ص142)

حداقل تعداد دفعات زیارت امام حسین(ع)
حداقل سالی یک بار برای فقیر و دوبار برای غنی
امام صادق(ع): بر غنى است که در سال دو مرتبه و بر فقیر است که در سال یک مرتبه به زیارت قبر حسین(ع) بروند.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «حَقٌّ عَلَى الْغَنِیِّ أَنْ یَأْتِیَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فِی السَّنَةِ مَرَّتَیْنِ وَ حَقٌّ عَلَى الْفَقِیرِ أَنْ‏ یَأْتِیَهُ فِی السَّنَةِ مَرَّةً.» (کامل الزیارات، ص 293)

اگر می توانی هر ماه به زیارت برو
علی بن میمون صائغ (رنگرز) از امام صادق(ع) نقل می‌کند: ای علی؛ شنیده‌ام که بعضی از شیعیان ما یک تا دو سال می‌گذرد و به زیارت حسین(ع) نمی‌روند؟ گفتم: فدایت شوم افراد زیادی را این گونه می‌شناسم. فرمود: از بهره خویش دور مانده و از ثواب الهی محروم و از همسایگی پیامبر(ص) دور شده‌اند. گفتم: در چه مدت و فاصله‌ای به زیارت بروم؟ فرمود اگر می‌توانی هر ماه به زیارت او بروی برو. گفتم: این مقدار نمی‌توانم چرا که من با دستانم کار می‌کنم و کار مردم را در دست دارم و نمی‌توانم حتی یک روز غیبت داشته باشم. حضرت فرمودند: تو معذور هستى و کسانى هم که مثل تو کار دستى دارند در عذر مى‏باشند و مراد من کسانى هستند که این‌گونه اشتغال نداشته بطورى که اگر در هر جمعه از منزل خارج شده و به زیارت بروند بر ایشان سهل و آسان باشد چه آنکه ایشان در روز قیامت نزد خدا و رسولش عذرى ندارند محضرش عرض کردم: حال اگر این شخص خود به زیارت نرود ولى کسى را از طرف خود به آنجا بفرستد آیا جایز است؟  حضرت فرمودند: بلى، جائز است ولى اگر خودش برود اجرش عظیم‏تر بوده و نزد پروردگارش بهتر و مطلوب‏تر است چه آنکه وقتى حق تعالى ببیند که او شب‏ها را به بیدارى و روزها را به تعب و رنج بسر مى‏برد به او نظر نموده آنچنان نظرى که برایش فردوس اعلى و بهشت جاودان را نصیب کرده و او را با محمّد و اهل بیتش صلوات اللَّه علیهم اجمعین همراه و هم‌جوار و قرین مى‏گرداند. در این کار از هم سبقت بگیرید و از اهل زیارت حسین(ع) باشید.

عَلِیِّ بْنِ مَیْمُونٍ الصَّائِغِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال‏: «یَا عَلِیُّ بَلَغَنِی أَنَّ قَوْماً مِنْ شِیعَتِنَا یَمُرُّ بِأَحَدِهِمُ السَّنَةُ وَ السَّنَتَانِ لَا یَزُورُونَ الْحُسَیْنَ. قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَعْرِفُ أُنَاساً کَثِیرَةً بِهَذِهِ الصِّفَةِ. قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لِحَظِّهِمْ أَخْطَئُوا وَ عَنْ ثَوَابِ اللَّهِ زَاغُوا وَ عَنْ جِوَارِ مُحَمَّدٍ ص تَبَاعَدُوا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فِی کَمِ الزِّیَارَةُ؟ قَالَ یَا عَلِیُّ إِنْ قَدَرْتَ أَنْ تَزُورَهُ فِی کُلِّ شَهْرٍ فَافْعَلْ. قُلْتُ لَا أَصِلُ إِلَى ذَلِکَ لِأَنِّی أَعْمَلُ بِیَدِی وَ أُمُورُ النَّاسِ بِیَدِی وَ لَا أَقْدِرُ أَنْ أُغَیِّبَ وَجْهِی عَنْ مَکَانِی یَوْماً وَاحِداً قَالَ أَنْتَ فِی عُذْرٍ وَ مَنْ کَانَ یَعْمَلُ بِیَدِهِ وَ إِنَّمَا عَنَیْتُ مَنْ لَا یَعْمَلُ بِیَدِهِ مِمَّنْ إِنْ خَرَجَ فِی کُلِّ جُمُعَةٍ هَانَ ذَلِکَ عَلَیْهِ أَمَا إِنَّهُ مَا لَهُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ عُذْرٍ وَ لَا عِنْدَ رَسُولِهِ مِنْ عُذْرٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ قُلْتُ فَإِنْ أَخْرَجَ عَنْهُ رَجُلًا فَیَجُوزُ ذَلِکَ؟ قَالَ نَعَمْ وَ خُرُوجُهُ بِنَفْسِهِ أَعْظَمُ أَجْراً وَ خَیْراً لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ یَرَاهُ رَبُّهُ سَاهِرَ اللَّیْلِ لَهُ تَعَبُ النَّهَارِ یَنْظُرُ اللَّهُ إِلَیْهِ نَظْرَةً تُوجِبُ لَهُ الْفِرْدَوْسَ الْأَعْلَى مَعَ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ. فَتَنَافَسُوا فِی ذَلِکَ وَ کُونُوا مِنْ أَهْلِهِ.» ( کامل الزیارات، ص 295)

راه نزدیک هر ماه و راه دور حداقل هر سه سال یک بار
صفوان جمال می‌گوید به امام صادق‌(ع) عرض کردم: کسى که به زیارت حضرت سید الشهداء برود و سپس برگردد چند وقت بعد دوباره به زیارت برود و چند روز بعد به زیارت برود و مردم تا چه مدّت مى‏توانند زیارت حضرت را ترک کنند؟ حضرت فرمودند: بیش از یک ماه نمى‏توانند آن را ترک کنند و امّا کسانى که منزلشان دور است در هر سه سال یک مرتبه باید به زیارتش بروند و اگر سه سال تجاوز نمود و به زیارت آن حضرت نروند عاق رسول خدا(ص) واقع شده و حرمت آن جناب را قطع و هتک نموده مگر علت و سببى داشته باشد.)

صَفْوَانَ بْنِ مِهْرَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی حَدِیثٍ طَوِیل‏: «قُلْتُ لَهُ مَنْ یَأْتِیهِ زَائِراً ثُمَّ یَنْصَرِفُ مَتَى یَعُودُ إِلَیْهِ وَ فِی کَمْ یَوْمٍ یُؤْتَى وَ کَمْ یَسَعُ النَّاسَ تَرْکُهُ قَالَ لَا یَسَعُ أَکْثَرَ مِنْ شَهْرٍ وَ أَمَّا بَعِیدُ الدَّارِ فَفِی کُلِّ ثَلَاثِ سِنِینَ فَمَا جَازَ ثَلَاثَ سِنِینَ فَلَمْ یَأْتِهِ فَقَدْ عَقَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَطَعَ حُرْمَتَهُ إِلَّا مِنْ عِلَّةٍ.» (کامل الزیارات، ص 296)

زیارت روزانه از راه دور
امام صادق(ع) به سدیر فرمودند: سدیر آیا هر روز به زیارت قبر امام حسین(ع) می‌روی؟ گفتم: فدای شما بشوم نه، فرمودند: چقدر شما جفا می‌کنید فرمودند: هر جمعه به زیارت مرقد امام حسین(ع) می روید؟ گفتم: نه. فرمودند: هر ماه که به زیارت می‌روید؟  گفتم نه، فرمودند: هر سال چطور؟ گفتم: گاهی پیش می‌آید، فرمودند: سدیر چقدر به سیدالشهداء جفا کارید. آیا نمی‌دانی برای خدا دو میلیون فرشته‌ای است که گرد آلوده و مو پریشان گریه‌کنان، زیارت می‌کنند خسته هم نمی‌شوند و چه می‌شود ای سدیر هر جمعه 5 بار و روزی یک بار قبر امام حسین(ع) را زیارت کنی؟ گفتم: فدای شما بشوم بین ما و مزار سید الشهداء(ع) مسافت زیادی است، فرمودند: برو بالای پشت بام سپس بجانب راست و چپ بنگر سپس سر خود را به سوى آسمان بالا ببر سپس بسوى قبر توجّه نما و بگو: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ»  نوشته خواهد شد براى تو یک زیارت، و هر زیارتى را ثواب یک حجّ و یک عمره باشد.

عَنْ حَنَانٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏: «یَا سَدِیرُ تَزُورُ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فِی کُلِّ یَوْمٍ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ لَا قَالَ فَمَا أَجْفَاکُمْ قَالَ فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ جُمْعَةٍ قُلْتُ لَا قَالَ فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ شَهْرٍ قُلْتُ لَا قَالَ فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ سَنَةٍ قُلْتُ قَدْ یَکُونُ ذَلِکَ قَالَ یَا سَدِیرُ مَا أَجْفَاکُمْ لِلْحُسَیْنِ ع أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَلْفَیْ أَلْفِ مَلَکٍ شُعْثٌ غُبْرٌ یَبْکُونَ وَ یَزُورُونَ لَا یَفْتُرُونَ وَ مَا عَلَیْکَ یَا سَدِیرُ أَنْ تَزُورَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فِی کُلِّ جُمْعَةٍ خَمْسَ مَرَّاتٍ وَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مَرَّةً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُ فَرَاسِخَ کَثِیرَةً فَقَالَ لِی‏ اصْعَدْ فَوْقَ‏ سَطْحِکَ‏ ثُمَ‏ تَلْتَفِتُ‏ یَمْنَةً وَ یَسْرَةً ثُمَ‏ تَرْفَعُ‏ رَأْسَکَ‏ إِلَى‏ السَّمَاءِ ثُمَ‏ انْحُ‏ نَحْوَ الْقَبْرِ وَ تَقُولُ‏- السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ تُکْتَبُ لَکَ زَوْرَةٌ وَ الزَّوْرَةُ حَجَّةٌ وَ عُمْرَةٌ قَالَ سَدِیرٌ فَرُبَّمَا فَعَلْتُ فِی الشَّهْرِ أَکْثَرَ مِنْ عِشْرِینَ مَرَّةً.» (مرآة العقول، ج‏18  ص 319)

 

ثواب هزینه کردن در راه زیارت برای خود و دیگران
هر درهم در راه زیارت حسین(ع) معادل هزار درهم
اگر زائر در سفر زیارت فوت شود فرشتگان نازل گشته و او را غسل مى‏دهند و نیز درب‏هائى از بهشت به روى او گشوده مى‏شود و نسیم خوش آن در قبر بر او وزیده و در قبر پراکنده و منتشر مى‏گردد و اگر وى در سفر زیارت سالم و از گزند مرگ در امان ماند دربى به روى او گشوده مى‏شود که رزق و روزى وى از آن نازل مى‏گردد و در مقابل هر درهمى که انفاق کرده ده هزار درهم قرار داده مى‏شود و آن را براى وى ذخیره کرده و هنگامى که محشور شد و از قبر بیرون آمد به او گفته مى‏شود: در مقابل هر درهمى که در سفر زیارتت خرج کردى ده هزار درهم مال تو است و خداوند به تو نظر نموده و آنها را نزد خودش براى او ذخیره کرد.)

عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع: «… فَإِنْ هَلَکَ فِی سَفَرِهِ نَزَلَتِ الْمَلَائِکَةُ فَغَسَّلَتْهُ وَ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ وَ یَدْخُلُ [وَ فُتِحَ لَهُ بَابٌ إِلَى الْجَنَّةِ یَدْخُلُ‏] عَلَیْهِ رَوْحُهَا حَتَّى یُنْشَرَ وَ إِنْ سَلِمَ فُتِحَ لَهُ الْبَابُ الَّذِی یَنْزِلُ مِنْهُ الرِّزْقُ وَ یُجْعَلُ لَهُ بِکُلِّ دِرْهَمٍ أَنْفَقَهُ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ وَ ذُخِرَ ذَلِکَ لَهُ فَإِذَا حُشِرَ قِیلَ لَهُ لَکَ بِکُلِّ دِرْهَمٍ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ وَ إِنَّ اللَّهَ نَظَرَ لَکَ وَ ذَخَرَهَا لَکَ عِنْدَه.» (کامل الزیارات، ص 128)

ثواب هزینه کردن در راه زیارت حسین(ع)
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: کسى که براى رفتن و زیارت نمودن آن حضرت متحمّل هزینه و خرج شده و نیز نزد قبر مطهّر پول خرج کند چه اجرى دارد؟ حضرت فرمودند: در مقابل هر یک درهمى که خرج کرده هزار درهم دریافت خواهد نمود.

«… قَالَ فَمَا لِلْمُنْفِقِ فِی خُرُوجِهِ إِلَیْهِ وَ الْمُنْفِقِ عِنْدَهُ؟  قَالَ دِرْهَمٌ بِأَلْفِ دِرْهَمٍ… .» (کامل الزیارات، ص 123)

ثواب کسی که دیگران را تجهیز برای زیارت نماید
شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: اجر کسى که دیگرى را مجهّز کرده و به زیارت قبر آن حضرت بفرستد ولى خودش بواسطه عارضه و علّتى که پیش آمده به زیارت نرود چیست؟ حضرت فرمودند: به هر یک درهمى که خرج کرده و انفاق نموده همانند کوه احد حسنات حق‌تعالى براى او منظور مى‏فرماید و باقى مى‏گذارد و بر او چند برابر آنچه متحمّل شده و بلا و گرفتارى‏هائى که بطور قطع نازل شده تا به وى اصابت کرده را از او دفع مى‏نماید و مال و دارائى او را حفظ و نگهدارى مى‏کند.

«… قَالَ قُلْتُ فَمَا لِمَنْ یُجَهِّزَ إِلَیْهِ وَ لَمْ یَخْرُجْ لَعَلَّهُ تُصِیبُهُ [لِقِلَّةِ نَصِیبِهِ‏] قَالَ یُعْطِیهِ اللَّهُ بِکُلِّ دِرْهَمٍ أَنْفَقَهُ- مِثْلَ أُحُدٍ مِنَ الْحَسَنَاتِ وَ یُخْلِفُ عَلَیْهِ أَضْعَافَ مَا أَنْفَقَهُ وَ یُصْرَفُ عَنْهُ مِنَ الْبَلَاءِ مِمَّا قَدْ نَزَلَ لِیُصِیبَهُ وَ یُدْفَعُ عَنْهُ وَ یُحْفَظُ فِی مَالِهِ… .» (کامل الزیارات، ص 123)

دولت لازم است یارانه بدهد برای زیارت
‏امام صادق(ع): اگر مردم خانه خدا را متروک بگذارند، بر حکومت اسلامى واجب است که مردم را به زیارت حج و توقّف در کنار خانه خدا مجبور کند. اگر مردم حرم مدینه را متروک بگذارند، بر حکومت اسلامى واجب است که مردم را به زیارت حرم رسول خدا و توقّف در مدینه مجبور کند و اگر مردم فقیر و نیازمند باشند، باید از بودجه اسلامى هزینه سفر آنان را تأمین کند.

عن ابی عبدالله(ع): «لَوْ أَنَّ النَّاسَ تَرَکُوا الْحَجَّ، لَکَانَ عَلَى الْوَالِی أَنْ یُجْبِرَهُمْ عَلى‏ ذلِکَ وَ عَلَى الْمُقَامِ عِنْدَهُ، وَ لَوْ تَرَکُوا زِیَارَةَ النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، لَکَانَ عَلَى الْوَالِی أَنْ یُجْبِرَهُمْ عَلى‏ ذلِکَ وَ عَلَى الْمُقَامِ عِنْدَهُ، فَإِنْ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ أَمْوَالٌ، أَنْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ بَیْتِ مَالِ الْمُسْلِمِین» (الکافی (ط – الإسلامیة)،  ج‏4  ص272)

یک درهم انفاق در این راه معادل انفاق ده هزار شهر
امام صادق(ع): کسى که به زیارت قبر حضرت ابا عبد اللَّه الحسین(ع) رود به طور حتم  به رسول خدا(ص) و به ما اهلبیت(ع) احسان نموده و غیبتش جایز نبوده و گوشتش بر آتش حرام است و در مقابل هر یک درهمى که انفاق کرده خداوند متعال انفاق اهالى ده هزار شهرهائى که در کتابش معلوم است را به او اعطاء مى‏فرماید و بدنبال آن نیازمندى‏هایش را روا و آنچه را که از خود باقى گذارد حق‌تعالى حافظ آنهاست و هیچ چیز از خدا نمی‌خواهد مگر آنکه باری‌تعالى به سرعت یا با تأخیر به او می‌‌بخشد و اجابتش می‌کند.

عن ابی عبدالله ع: «مَنْ أَتَى قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَدْ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ وَصَلَنَا- وَ حَرُمَتْ غِیبَتُهُ وَ حَرُمَ لَحْمُهُ عَلَى النَّارِ وَ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِّ دِرْهَمٍ أَنْفَقَهُ عَشَرَةَ أَلْفِ مَدِینَةٍ لَهُ فِی کِتَابٍ مَحْفُوظٍ وَ کَانَ اللَّهُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ حَوَائِجِهِ وَ حُفِظَ فِی کُلِّ مَا خَلَّفَ وَ لَمْ یَسْأَلِ اللَّهَ شَیْئاً إِلَّا أَعْطَاهُ وَ أَجَابَهُ فِیهِ إِمَّا أَنْ یُعَجِّلَهُ وَ إِمَّا أَنْ یُؤَخِّرَهُ لَهُ» (کامل الزیارات، ص 127)

سختی کشیدن برای زیارت
دعای امام صادق(ع) برای زائران سختی کشیده زیارت امام حسین(ع)
امام صادق(ع) بعد از دعائی که در حق زائران حسین می‌فرمایند: خدایا دشمنان ما بواسطه زیارت امام حسین علیه السلام آنان را مورد ملامت و سرزنش قرار دادند ولى این حرکت دشمنان ایشان را از تمایل به ما باز نداشت و این ثبات آنان از باب دشمنی آنان با مخالفین ما است، پس تو این صورت‏هائى که حرارت آفتاب آنها را در راه محبّت ما تغییر داده مورد ترحّم خودت قرار بده و نیز صورت‏هائى را که روى قبر ابى عبداللَّه الحسین(ع) مى‏گذارند و بر مى‏دارند مشمول لطف و رحمتت قرار بده و همچنین به چشم‏هائى که از باب ترحم بر ما اشک ریخته‏اند نظر عنایت فرما و دل‏هائى که‏ براى ما به جزع آمده و بخاطر ما سوخته‏اند را ترحّم فرما، بار خدایا به فریادهائى که بخاطر ما بلند شده برس، خداوندا من این ابدان و این ارواح را نزد تو امانت قرار داده تا در روز عطش اکبر که بر حوض کوثر وارد مى‏شوند آنها را سیراب نمائى.

قال الصادق(ع): «… اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ بِخُرُوجِهِمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَتَقَلَّبُ عَلَى حَضْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ ع وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمْ‏ تِلْکَ الصَّرْخَةَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْأَبْدَانَ وَ تِلْکَ الْأَنْفُسَ حَتَّى تُوَفِّیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ الْأَکْبَر.» (کامل الزیارات،   ص  117)

از سختی‌ها گلایه نکن!
ابن ابى یعفور خدمت امام صادق(ع) عرض مى‌کند: اشتیاق زیارت تو باعث شد که من مشقّت‌هایى را متحمّل گردم تا به محضرت شرفیاب شوم، حضرت در جوابش فرمودند: از پروردگارت گلایه نکن! چرا نزد کسى که حقّش بر گردن تو از حقّ من بیشتر است نرفتى؟ ابن ابى یعفور مى‌گوید: این دو جمله حضرت خیلى بر من گران آمد و جمله دوم (چرا نزد کسى که حقّش بیشتر از حقّ من است نرفتى) از جمله اوّل (از پروردگارت گلایه نکن) گرانتر بود، لذا پرسیدم: آن چه کسى است که حقّش بر من از حقّ تو بیشتر است؟ فرمود: حسین بن على(ع)؛ چرا نزد امام حسین(ع) نرفتى و آن جا دعا نکردى و عرض حاجت ننمودى؟!

ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع دَعَانِی الشَّوْقُ إِلَیْکَ أَنْ تَجَشَّمْتُ إِلَیْکَ عَلَى مَشَقَّةٍ فَقَالَ لِی لَا تَشْکُ رَبَّکَ فَهَلَّا أَتَیْتَ مَنْ کَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَیْکَ مِنِّی فَکَانَ مِنْ قَوْلِهِ فَهَلَّا أَتَیْتَ مَنْ کَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَیْکَ مِنِّی أَشَدَّ عَلَیَ‏ مِنْ قَوْلِهِ لَا تَشْکُ رَبَّکَ قُلْتُ وَ مَنْ أَعْظَمُ عَلَیَّ حَقّاً مِنْکَ قَالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع أَ لَا [أَلَّا] أَتَیْتَ الْحُسَیْنَ ع فَدَعَوْتَ اللَّهَ عِنْدَهُ وَ شَکَوْتَ إِلَیْهِ حَوَائِجَکَ.» (کامل الزیارات، ص   168)

فضیلت زیارت امام حسین(ع) هنگام خطر جانی
برداشته شدن ترس قیامت به خاطر ترس در راه زیارت حسین(ع)
به امام باقر(ع) عرضه داشتم: چه مى‏فرمائید درباره کسى که با خوف و هراس پدر شما را زیارت کند؟ حضرت فرمودند: در روزى که فزع اکبر است حق‌تعالى او را أمان دهد و فرشتگان به وى بشارت داده و به او مى‏گویند: «مترس و محزون مباش امروز روزى است که تو در آن رستگار مى‏شوى.»

عَنْ زُرَارَةَ قَالَ: «قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع مَا تَقُولُ فِیمَنْ زَارَ أَبَاکَ عَلَى خَوْفٍ قَالَ یُؤْمِنُهُ اللَّهُ یَوْمَ الْفَزَعِ الْأَکْبَرِ وَ تَلَقَّاهُ الْمَلَائِکَةُ بِالْبِشَارَةِ وَ یُقَالُ لَهُ لَا تَخَفْ وَ لَا تَحْزَنْ هَذَا یَوْمُکَ الَّذِی فِیهِ فَوْزُک‏.» (کامل الزیارات، ص125)

مقدار ثواب زیارت به مقدار خوف آن سنجیده می شود
امام باقر(ع) به محمد ابن مسلم فرمودند: آیا به زیارت قبر حسین ع مى‏روى؟ عرض کردم: بلى ولى با ترس و هراس. فرمودند: هر قدر در زیارتت خوف بیشتر باشد ثواب در آن به مقدار خوف و هراس تو مى‏باشد و کسى که در زیارتش خائف و بیمناک باشد در روزى که مردم براى حساب پروردگار عالمیان به پا مى‏خیزند حق‌تعالى او را در امان قرار داده و خوف و وحشت او را برطرف مى‏کند و با آمرزش گناهان برگشته و فرشتگان بر او سلام می‌دهند  و نبىّ اکرم(ص) به زیارتش آمده و براى او دعاء مى‏فرمایند و بواسطه نعمت الهى حالش دگرگون شده و فضلى که هیچ مکروه و بدى با آن همراه نیست شاملش شده و بدنبال آن رضوان خدا نصیبش مى‏گردد.

مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ قَال‏: «قَالَ لِی أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ ع هَلْ تَأْتِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع قُلْتُ نَعَمْ عَلَى خَوْفٍ وَ وَجَلٍ فَقَالَ مَا کَانَ مِنْ هَذَا أَشَدَّ فَالثَّوَابُ فِیهِ عَلَى قَدْرِ الْخَوْفِ وَ مَنْ خَافَ فِی إِتْیَانِهِ آمَنَ اللَّهُ رَوْعَتَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِینَ‏ وَ انْصَرَفَ بِالْمَغْفِرَةِ وَ سَلَّمَتْ عَلَیْهِ الْمَلَائِکَةُ وَ زَارَهُ النَّبِیُّ ص وَ دَعَا لَهُ وَ انْقَلَبَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُ سُوءٌ وَ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ ثُمَّ ذَکَرَ الْحَدِیثَ.» (کامل الزیارات، ص 127)

امام حسین(ع) هم صحبت زائری که با ترس او را زیارت کرده است
ابن بکیر به امام صادق(ع): من به شهر ارجان وارد شده ولى قلب و دلم آرزوى زیارت قبر مطهّر پدر بزرگوارتان را داشت لذا از شهر به قصد زیارت آن جناب خارج شدم امّا دلم ترسان و لرزان بود و از خوف و ترس سلطان و ساعیان و عمّال وى و مرزبانان تا زمان مراجعت در وحشت و دهشت بودم. حضرت فرمودند: اى پسر بکیر آیا دوست ندارى که خداوند تو را از کسانى که در راه ما ترسان و خائف مى‏باشند محسوب فرماید؟ آیا مى‏دانى کسى که به خاطر خوف ما خائف باشد حق‌تعالى او را در سایه عرش مکان دهد و هم صحبتش حضرت امام حسین(ع) در زیر عرش مى‏باشد و حق‌تعالى او را از فزع‏هاى روز قیامت در امان مى‏دارد، مردم به فزع و جزع آمده ولى او فزع نمى‏کند، پس اگر فزع کند فرشتگان آرامش کرده و بواسطه بشارت دادن قلبش را ساکت و ساکن مى‏نمایند.

عَنِ ابْنِ بُکَیْر عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «قُلْتُ لَهُ إِنِّی أَنْزِلُ الْأَرَّجَانَ وَ قَلْبِی یُنَازِعُنِی إِلَى قَبْرِ أَبِیکَ فَإِذَا خَرَجْتُ فَقَلْبِی وَجِلٌ مُشْفِقٌ حَتَّى أَرْجِعَ خَوْفاً مِنَ السُّلْطَانِ وَ السُّعَاةِ وَ أَصْحَابِ الْمَسَالِحِ فَقَالَ یَا ابْنَ بُکَیْرٍ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ یَرَاکَ اللَّهُ فِینَا خَائِفاً أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّهُ مَنْ خَافَ لِخَوْفِنَا أَظَلَّهُ اللَّهُ فِی ظِلِّ عَرْشِهِ وَ کَانَ مُحَدِّثُهُ الْحُسَیْنَ ع تَحْتَ الْعَرْشِ وَ آمَنَهُ اللَّهُ مِنْ أَفْزَاعِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ یَفْزَعُ النَّاسُ وَ لَا یَفْزَعُ فَإِنْ فَزِعَ وَقَّرَتْهُ [قَوَّتْهُ‏] الْمَلَائِکَةُ وَ سَکَّنَتْ قَلْبَهُ بِالْبِشَارَةِ.» (کامل الزیارات،    ص   126)

زیارت خائفانه باعث ایمنی در روز فزع اکبر
زراره نقل کرده که وى گفت: محضر مبارک حضرت ابى جعفر علیه السّلام عرضه داشتم: چه مى‏فرمائید درباره کسى که با خوف و هراس پدر شما را زیارت کند؟ حضرت فرمودند: در روزى که فزع اکبر است حق‌تعالى او را أمان دهد و فرشتگان به وى بشارت داده و به او مى‏گویند: مترس و محزون مباش امروز روزى است که تو در آن رستگار مى‏شوى.

عَنْ زُرَارَةَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع مَا تَقُولُ فِیمَنْ زَارَ أَبَاکَ عَلَى خَوْفٍ قَالَ یُؤْمِنُهُ اللَّهُ یَوْمَ الْفَزَعِ الْأَکْبَرِ وَ تَلَقَّاهُ الْمَلَائِکَةُ بِالْبِشَارَةِ وَ یُقَالُ لَهُ لَا تَخَفْ وَ لَا تَحْزَنْ هَذَا یَوْمُکَ الَّذِی فِیهِ فَوْزُکَ.» (کامل الزیارات،  125)

ترک زیارت به جهت ترس باعث حسرتی بزرگ
امام صادق(ع) خطاب به معاویه بن وهب فرمودند: اى معاویه زیارت آن حضرت را ترک مکن.

عرض کردم: فدایت شوم نمى‏دانستم که امر چنین بوده و اجر و ثواب آن این مقدار است.

حضرت فرمودند: اى معاویه کسانى که براى زائرین امام حسین(ع) در آسمان دعاء مى‏کنند به مراتب بیشتر هستند از آنان که در زمین براى ایشان دعاء و ثناء مى‏نمایند.

زیارت او را از ترس هیچ کس وانگذار و رها نکن. کسی که به جهت ترس زیارت را ترک کند حسرتی می‌خورد که آرزو می‌کند ای کاش قبرش در دستش بود.آیا دوست ندارى خداوند پیکر و تن تو را در میان گروهى بیند که پیامبر خدا(ص) آنان را دعا مى‏فرماید؟ آیا دوست نداری فردای قیامت از کسانی باشی که ملائکه با آنها مصافحه می‌کنند؟ آیا دوست نداری فردای قیامت از کسانی باشی که هیچ گناهی ندارند؟ آیا دوست نداری از کسانی باشی که پیامبر(ص) با آنها مصافحه می‌کند؟

قال الصادق ع: «… لَا تَدَعْهُ لِخَوْفٍ مِنْ أَحَدٍ فَمَنْ تَرَکَهُ لِخَوْفٍ رَأَى مِنَ الْحَسْرَةِ مَا یَتَمَنَّى أَنَّ قَبْرَهُ کَانَ بِیَدِهِ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ یَرَى اللَّهُ شَخْصَکَ وَ سَوَادَکَ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً مِمَّنْ تُصَافِحُهُ الْمَلَائِکَةُ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً فِیمَنْ رَأَى وَ لَیْسَ عَلَیْهِ ذَنْبٌ فَتُتْبَعَ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ غَداً فِیمَنْ یُصَافِحُ رَسُولَ اللَّهِ ص‏.» (ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 96)

عواقب ترک زیارت امام حسین(ع)
هر یک سال تعلّل در زیارت حسین(ع)، یک سال از عمر کم می‌کند
به نقل از منصور بن حازم: از او (امام صادق علیه السلام) شنیدم که مى‏گفت: «هر که یک سال بر او بگذرد و به زیارت قبر حسین(ع) نرود، خداوند یک سال از عمر او مى‏کاهد و اگر بگویم که یکى از شما سى سال، پیش از اجل خود مى‏میرد، راست گفته‏ام و این، براى آن است که زیارت او را ترک مى‏کنید. پس زیارتش را ترک نکنید تا خداوند، عمرهاى شما را طولانى و روزى‏هاى شما را افزون کند، و هرگاه زیارتش را ترک کنید، خداوند از عمرها و روزى‏هاى شما مى‏کاهد. پس در زیارت او از یکدیگر پیشى بگیرید و آن را ترک نکنید.

عن منصور بن حازم: سَمِعتُهُ یَقولُ: «مَن أتى‏ عَلَیهِ حَولٌ لَم یَأتِ قَبرَ الحُسَینِ علیه السلام نَقَصَ اللَّهُ مِن عُمُرِهِ حَولًا، ولَو قُلتُ إنَّ أحَدَکُم یَموتُ قَبلَ أجَلِهِ بِثَلاثینَ سَنَةً لَکُنتُ صادِقاً؛ وذلِکَ أنَّکُم تَترُکونَ زِیارَتَهُ. َلا تَدَعوها یَمُدُّ اللَّهُ فی أعمارِکُم ویَزیدُ فی أرزاقِکُم، وإذا تَرَکتُم زِیارَتَهُ نَقَصَ اللَّهُ مِن أعمارِکُم وأرزاقِکُم. فَتَنافَسوا فی زِیارَتِهِ، ولا تَدَعوا ذلِک… .» (البرهان فی تفسیر القرآن   ج‏4    542)

کسانی که از روی سستی و تنبلی زیارت ابی عبدالله(ع) نمی روند «از شیعیان ما» نیستند.
امام صادق(ع): تعجّب است از گروهى که مى‏پندارند شیعه هستند ولى گفته مى‏شود روزگار بر ایشان مى‏گذرد و احدى از ایشان به زیارت قبر حسین علیه السّلام نمى‏روند، چه از روى جفا بوده و چه تنبلى و سستى کرده و چه عاجز و ناتوان باشند و چه کسلى و بى‏حالى منشأ آن باشند، به خدا سوگند اگر مى‏دانستند در زیارت آن حضرت چیست هرگز تنبلى و کسلى را به خود راه نمى‏دادند.

عرض کردم: فدایت شوم: چه فضیلتى در آن مى‏باشد؟ حضرت فرمودند: فضل و خیر بسیارى در آن مى‏باشد، اولین خیرى که به زائر مى‏رسد آن است که گناهان گذشته‏اش را خداوند آمرزیده و به او خطاب مى‏شود: از ابتداء شروع به عمل بکن.

عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع: «یَقُولُ عَجَباً لِأَقْوَامٍ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ شِیعَةٌ لَنَا وَ یُقَالُ إِنَّ أَحَدَهُمْ یَمُرُّ بِهِ دَهْرَهُ وَ لَا یَأْتِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع جَفَاءً مِنْهُ وَ [تَهَاوُناً وَ عَجْزاً وَ کَسَلًا] تَهَاوَنَ وَ عَجَزَ وَ کَسِلَ أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ یَعْلَمُ مَا فِیهِ مِنَ الْفَضْلِ مَا تَهَاوَنَ وَ لَا کَسِلَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا فِیهِ مِنَ الْفَضْلِ قَالَ فَضْلٌ وَ خَیْرٌ کَثِیرٌ أَمَا أَوَّلُ مَا یُصِیبُهُ أَنْ یُغْفَرَ لَهُ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ وَ یُقَالَ لَهُ اسْتَأْنِفِ الْعَمَل‏». (کامل الزیارات ، ص 292)

تارک زیارت حسین(ع) بهشتی هم باشد میهمان است.
امام صادق(ع): کسى که به زیارت قبر حضرت امام حسین(ع) نرود و گمانش این باشد که از شیعیان ما است و با این حال فوت کند او شیعه ما نیست و اگر از اهل بهشت هم باشد میهمان بهشتیان محسوب مى‏شود.

عن الصادق ع: «مَنْ لَمْ یَأْتِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع وَ هُوَ یَزْعُمُ أَنَّهُ لَنَا شِیعَةٌ حَتَّى یَمُوتَ فَلَیْسَ هُوَ لَنَا بِشِیعَةٍ وَ إِنْ کَانَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَهُوَ مِنْ ضِیفَانِ أَهْلِ الْجَنَّةِ.» (کامل الزیارات، ص 193)

ترک زیارت علامت نقص ایمان و دین
امام باقر(ع): هر کس از شیعیان ما که به زیارت قبر حضرت امام حسین ع نرود ایمان و دینش ناقص بوده و اگر داخل بهشت شود در مقامى پائین‏تر از مؤمنین باشد.

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: «مَنْ لَمْ یَأْتِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع مِنْ شِیعَتِنَا کَانَ مُنْتَقَصَ الْإِیمَانِ، مُنْتَقَصَ الدِّینِ وَ إِنْ دَخَلَ الْجَنَّةَ کَانَ دُونَ الْمُؤْمِنِینَ فِی الْجَنَّةِ.» (کامل الزیارات،  ص 193)

زائر محب و مؤمن است و تارک زیارت ناقص الایمان
امام باقر(ع): «کسى که مى‏خواهد بداند آیا اهل بهشت هست یا نه، پس حبّ و دوستى ما را بر دلش عرضه کند اگر دلش آن را پذیرفت پس او مؤمن است و کسى که محبّ و دوست‏دار ما است باید در زیارت امام حسین(ع) راغب باشد، بنا بر این شخصى که زائر امام حسین(ع) باشد ما او را محبّ خود مى‏دانیم و از اهل بهشت خواهد بود و کسى که زوار حضرت ابا عبداللَّه الحسین(ع) نباشد ناقص الایمان است.»

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «مَنْ أَرَادَ أَنْ یَعْلَمَ أَنَّهُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَیَعْرِضُ حُبَّنَا عَلَى قَلْبِهِ فَإِنْ قَبِلَهُ فَهُوَ مُؤْمِنٌ  وَ مَنْ کَانَ لَنَا مُحِبّاً فَلْیَرْغَبْ فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَمَنْ کَانَ لِلْحُسَیْنِ ع زَوَّاراً عَرَفْنَاهُ بِالْحُبِّ لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ کَانَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ لِلْحُسَیْنِ زَوَّاراً کَانَ نَاقِصَ الْإِیمَانِ‏.» (کامل الزیارات،  ص 193)

تارک زیارت تارک حق خدا و رسول(ص)
امام صادق(ع): اگر یکى از شما طول دهر و عمرش را به حجّ رفته ولى به زیارت حسین بن على(ع) نرود حتما و محقّقا حقّى از حقوق خدا و حقوق رسول خدا(ص) را ترک کرده زیرا حقّ حسین(ع) فریضه و تکلیفى است از جانب خداوند که بر هر مسلمانى واجب مى‏باشد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «لَوْ أَنَّ أَحَدَکُمْ حَجَّ دَهْرَهُ ثُمَّ لَمْ یَزُرِ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَکَانَ تَارِکاً حَقّاً مِنْ حُقُوقِ اللَّهِ وَ حُقُوقِ رَسُولِ اللَّهِ ص لِأَنَّ حَقَّ الْحُسَیْنِ ع فَرِیضَةٌ مِنَ اللَّهِ وَاجِبَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ.» (کامل الزیارات،  ص 122)

ترک زیارت حسین موجب عاق رسول خدا(ص) و اهل بیت(ع)
حلبی در روایتی طولانی می‌گوید به امام صادق(ع) عرض کردم: فدایت شوم در مورد کسی که زیارت حسین(ع) را ترک کند در حالی که می توانسته انجام دهد چه می‌گوئی؟ فرمود: او عاق رسول خدا(ص) و ما اهل بیت(ع) است و کاری را که برای او بوده را سبک شمرده است.

«عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ قَالَ:‏ «قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا تَقُولُ‏ فِیمَنْ‏ تَرَکَ‏ زِیَارَتَهُ‏ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلَى ذَلِکَ قَالَ أَقُولُ إِنَّهُ قَدْ عَقَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ عَقَّنَا وَ اسْتَخَفَّ بِأَمْرٍ هُوَ لَهُ… .» (کامل الزیارات، ص  128)

 

پیامبر(ص) از خاک کربلا به ام سلمه داد و عاشورا تبدیل به خون شد.
ام سلمه می‌گوید: یک شب پیامبر خدا(ص) از نظر ما غائب شد و خیلى طول کشید. وقتى آمد گرد و غبار بسر و صورت مبارکش نشسته و موهایش ژولیده و کف دست مقدسش بسته بود. من گفتم: یا رسول اللَّه(ص) چرا تو را گرد و غبار آلوده مى‏بینم؟ فرمود: امشب مرا بموضعى بردند که آن را کربلا می‌گویند، در آنجا قتلگاه حسینم و گروهى از اهل بیتم را بمن نشان دادند. من همچنان خون‌هاى آنان را جمع کردم، آن خون‌ها این‏ها است که در میان دست من می‌باشد آنگاه کف دست خود را باز کرد و به من فرمود: این خون‌ها را بگیر و آنها را نگاه دار! وقتى من آنها را گرفتم و نگاه کردم دیدم شبیه به خاک قرمز می‌باشد، من آنها را در میان یک شیشه ریختم و سر آن را بستم و نگاهدارى نمودم.

هنگامى که امام حسین(ع) از مکه خارج و متوجه عراق شد من همه شب و همه روزه آن شیشه را خارج می‌کردم و می‌بوئیدم و به آن نظر می‌کردم و براى مصیبت وى می‌گریستم. وقتى روز دهم محرم که امام حسین(ع) در آن کشته شد فرا رسید من آن شیشه را در اول روز خارج کردم دیدم بحال خود می‌باشد. وقتى آخر روز نزد آن شیشه رفتم دیدم آن خاک مبدل بخون گردیده! در میان خانه فریاد زدم و گریان شدم ولى خشم خود را براى اینکه مبادا دشمنان خاندان عصمت که در مدینه بودند آگاه شوند و مرا شماتت کنند فرو بردم. من دائما مواظب وقت و روزى که آن خاک مبدل به خون شده بود بودم، هنگامى که خبر شهادت امام حسین(ع) رسید دیدم با آن روز مطابق است.

عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا: «أَنَّهَا قَالَتْ خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ مِنْ عِنْدِنَا ذَاتَ لَیْلَةٍ فَغَابَ عَنَّا طَوِیلًا ثُمَّ جَاءَنَا وَ هُوَ أَشْعَثُ أَغْبَرُ وَ یَدُهُ مَضْمُومَةٌ فَقُلْتُ لَهُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لِی أَرَاکَ شَعِثاً مُغْبَرّاً فَقَالَ أُسْرِیَ بِی فِی هَذَا الْوَقْتِ إِلَى مَوْضِعٍ مِنَ الْعِرَاقِ یُقَالُ لَهُ کَرْبَلَاءُ فَأُرِیتُ فِیهِ مَصْرَعَ الْحُسَیْنِ ابْنِی وَ جَمَاعَةٍ مِنْ وُلْدِی وَ أَهْلِ بَیْتِی فَلَمْ أَزَلْ أَلْقُطُ دِمَاءَهُمْ فَهَا هُوَ فِی یَدِی وَ بَسَطَهَا إِلَیَّ فَقَالَ خُذِیهَا فَاحْفَظِی بِهَا فَأَخَذْتُهَا فَإِذَا هِیَ شِبْهُ تُرَابٍ أَحْمَرَ فَوَضَعْتُهُ فِی قَارُورَةٍ وَ شَدَدْتُ رَأْسَهَا وَ احْتَفَظْتُ بِهَا فَلَمَّا خَرَجَ الْحُسَیْنُ ع مِنْ مَکَّةَ مُتَوَجِّهاً نَحْوَ الْعِرَاقِ کُنْتُ أُخْرِجُ تِلْکَ الْقَارُورَةَ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ وَ أَشَمُّهَا وَ أَنْظُرُ إِلَیْهَا ثُمَّ أَبْکِی لِمُصَابِهِ فَلَمَّا کَانَ فِی الْیَوْمِ الْعَاشِرِ مِنَ الْمُحَرَّمِ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ ع أَخْرَجْتُهَا فِی أَوَّلِ النَّهَارِ وَ هِیَ بِحَالِهَا ثُمَّ عُدْتُ إِلَیْهَا آخِرَ النَّهَارِ فَإِذَا هِیَ دَمٌ عَبِیطٌ فَصِحْتُ فِی بَیْتِی وَ بَکَیْتُ وَ کَظَمْتُ‏ غَیْظِی مَخَافَةَ أَنْ یَسْمَعَ أَعْدَاؤُهُمْ بِالْمَدِینَةِ فَیَتَسَرَّعُوا بِالشَّمَاتَةِ فَلَمْ أَزَلْ حَافِظَةً لِلْوَقْتِ وَ الْیَوْمِ حَتَّى جَاءَ النَّاعِی یَنْعَاهُ فَحُقِّقَ مَا رَأَیْتُ.» (الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج‏2   ص 130)

خبر پیامبر(ص) به فاطمه زهرا(س) از شهادت سید الشهدا(ع)
امام صادق(ع): امام حسین علیه السّلام را مادرش می‌برد، پیامبر اکرم امام حسین را گرفت و فرمود:

خدا قاتل و ربایندگان اشیاء تو را لعنت کند! خدا افرادى را که بر علیه تو قیام می‌کنند هلاک نماید! خدا بین من و آن افرادى که بر علیه تو قیام می‌نمایند حکم فرماید! حضرت زهراى اطهر علیها السّلام گفت: پدر جان! چه می‌گوئى؟

فرمود: اى دختر عزیزم! به یاد آن اذیت و ظلم و ستم و غدرى آمدم که بعد از من و تو دچار حسینم خواهد شد، حسینم در آن روز در میان گروهى است که گویا، ستارگان آسمان هستند و بسوى شهادت می‌شتابند. گویا، من لشکرگاه و موضع اثاث و تربت آنان را مى‏بینم.

فاطمه زهراء گفت: پدر جان! این موضعى که شما آن را توصیف می‌کنى کجا است؟ فرمود: موضعى است که آن را کربلاء می‌نامند و آن موضع براى ما و امامان و امت خانه کرب و بلاء است. گروهى از اشرار امت من بر حسین و یارانش حمله و خروج می‌کنند که اگر عموم افرادى که در آسمان‌ها و زمین هستند براى احدى از ایشان نزد خدا شفاعت کنند پذیرفته نخواهد شد و آنان همیشگى در دوزخ خواهند بود.

فاطمه اطهر گفت: پدر جان! آیا حسین من شهید خواهد شد!؟

فرمود: آرى، اى دختر عزیزم! به‌نحوى شهید مى‏شود که احدى قبل از او شهید نشده باشد! آسمانها، زمین‏ها، ملائکه، وحوش، گیاهان، دریاها و کوه‏ها براى حسینم گریان می‌شوند. اگر خدا به آنها اجازه دهد نفس‌کشى در روى زمین باقى نیست که تنفس کند. گروهى از دوستداران ما نزد حسین می‌آیند که در روى زمین به خدا عالم‌تر و بحقّ ما ثابت‏تر از ایشان نخواهد بود. در روى زمین احدى غیر از آنان نیست که متوجه حسین شود. ایشان در تاریکى‏هاى ظلم و ستم چراغ‏هاى درخشنده‏اى هستند، آنان شفاعت خواهند کرد، ایشانند که فرداى قیامت وارد حوض کوثر من خواهند شد، موقعى که بر من وارد شوند ایشان را بوسیله علائمى که دارند می‌شناسم، اهل هر دینى امامان خود را می‌طلبند، ولى آنان غیر از ما کسى را نخواهند طلبید.

مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:‏ «کَانَ الْحُسَیْنُ ع مَعَ أُمِّهِ تَحْمِلُهُ فَأَخَذَهُ‏ رَسُولُ اللَّهِ ص فَقَالَ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلِیکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ سَالِبِیکَ وَ أَهْلَکَ اللَّهُ الْمُتَوَازِرِینَ عَلَیْکَ وَ حَکَمَ اللَّهُ بَیْنِی وَ بَیْنَ مَنْ أَعَانَ عَلَیْکَ فَقَالَتْ فَاطِمَةُ یَا أَبَتِ‏ أَیَ‏ شَیْ‏ءٍ تَقُولُ‏ قَالَ یَا بِنْتَاهْ ذَکَرْتُ مَا یُصِیبُهُ بَعْدِی وَ بَعْدَکِ مِنَ الْأَذَى وَ الظُّلْمِ وَ الْغَدْرِ وَ الْبَغْیِ وَ هُوَ یَوْمَئِذٍ فِی عُصْبَةٍ کَأَنَّهُمْ نُجُومُ السَّمَاءِ یَتَهَادَوْنَ إِلَى الْقَتْلِ وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَى مُعَسْکَرِهِمْ- وَ إِلَى مَوْضِعِ رِحَالِهِمْ وَ تُرْبَتِهِمْ فَقَالَتْ یَا أَبَتِ وَ أَیْنَ هَذَا الْمَوْضِعُ الَّذِی تَصِفُ قَالَ مَوْضِعٌ یُقَالُ لَهُ کَرْبَلَاءُ وَ هِیَ ذَاتُ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ عَلَیْنَا وَ عَلَى الْأُمَّةِ یَخْرُجُ عَلَیْهِمْ شِرَارُ أُمَّتِی وَ لَوْ أَنَّ أَحَدَهُمْ یَشْفَعُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ مَا شُفِّعُوا فِیهِمْ وَ هُمُ الْمُخَلَّدُونَ فِی النَّارِ قَالَتْ یَا أَبَتِ فَیُقْتَلُ قَالَ نَعَمْ یَا بِنْتَاهْ قُتِلَ قَبْلَهُ أَحَدٌ کَانَ تَبْکِیهِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرَضُونَ وَ الْمَلَائِکَةُ وَ الْوَحْشُ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَارِ وَ الْجِبَالِ لَوْ یُؤْذَنُ لَهَا مَا بَقِیَ عَلَى الْأَرْضِ مُتَنَفِّسٌ وَ تَأْتِیهِ قَوْمٌ مِنْ مُحِبِّینَا لَیْسَ فِی الْأَرْضِ أَعْلَمُ بِاللَّهِ وَ لَا أَقْوَمُ بِحَقِّنَا مِنْهُمْ وَ لَیْسَ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ أَحَدٌ یَلْتَفِتُ إِلَیْهِ غَیْرُهُمْ أُولَئِکَ مَصَابِیحُ فِی ظُلُمَاتِ الْجَوْرِ وَ هُمُ الشُّفَعَاءُ وَ هُمْ وَارِدُونَ حَوْضِی غَداً أَعْرِفُهُمْ إِذَا وَرَدُوا عَلَیَّ بِسِیمَاهُمْ- وَ أَهْلُ کُلِّ دِیْنِ یَطْلُبُونَ أَئِمَّتَهُمْ وَ هُمْ یَطْلُبُونَنَا وَ لَا یَطْلُبُونَ غَیْرَنَا وَ هُمْ قِوَامُ الْأَرْضِ بِهِمْ یَنْزِلُ الْغَیْثُ وَ ذَکَرَ الْحَدِیثَ بِطُولِه‏.» (کامل الزیارات، ص 68)

خبر دادن پیامبر(ص) از عزاداران بر حسین(ع) در آینده
روایت شده: هنگامى که پیغمبر(ص)  فاطمه اطهر(س) را از شهادت فرزندش حسین(ع) و آن مصائبى که دچار آن حضرت شد آگاه نمود آن بانو گریه شدیدى کرد و گفت: پدر جان! یک چنین مصائبى در چه موقع رخ می‌دهد؟ فرمود در آن زمانى که من و تو و على در دنیا نباشیم! گریه حضرت زهراء(س) شدیدتر شد و گفت: پدر جان! پس چه کسى براى حسینم گریه خواهد کرد و چه کسى متصدى عزادارى وى خواهد شد!؟

پیامبر معظم فرمود: اى فاطمه! زنان امت من بر زنان اهل بیتم و مردان ایشان بر مردان اهل بیت من گریه خواهند کرد، همه ساله هر گروهى پس از دیگرى عزادارى را تجدید می‌نمایند. هنگامى که روز قیامت فرا رسد تو زنان امت من و من مردان آنان را شفاعت خواهیم کرد. هر یکى از ایشان که در مصیبت امام حسین گریه کند ما دست او را می‌گیریم و داخل بهشت می‌نمائیم.

اى فاطمه! هر چشمى فرداى قیامت گریان است غیر از چشمى که در مصیبت حسین گریه کند، زیرا صاحب آن چشم خندان و مژده نعمت‏هاى بهشت به وى داده خواهد شد.

رُوِیَ: «أَنَّهُ لَمَّا أَخْبَرَ النَّبِیُّ ص ابْنَتَهُ فَاطِمَةَ بِقَتْلِ وَلَدِهَا الْحُسَیْنِ وَ مَا یَجْرِی عَلَیْهِ مِنَ الْمِحَنِ‏ بَکَتْ فَاطِمَةُ بُکَاءً شَدِیداً وَ قَالَتْ یَا أَبَهْ مَتَى یَکُونُ ذَلِکَ قَالَ فِی زَمَانٍ خَالٍ مِنِّی وَ مِنْکِ وَ مِنْ عَلِیٍّ فَاشْتَدَّ بُکَاؤُهَا وَ قَالَتْ یَا أَبَهْ فَمَنْ یَبْکِی عَلَیْهِ وَ مَنْ یَلْتَزِمُ بِإِقَامَةِ الْعَزَاءِ لَهُ فَقَالَ النَّبِیُّ یَا فَاطِمَةُ إِنَّ نِسَاءَ أُمَّتِی یَبْکُونَ عَلَى نِسَاءِ أَهْلِ بَیْتِی وَ رِجَالَهُمْ یَبْکُونَ عَلَى رِجَالِ أَهْلِ بَیْتِی وَ یُجَدِّدُونَ الْعَزَاءَ جِیلًا بَعْدَ جِیلٍ فِی کُلِّ سَنَةٍ فَإِذَا کَانَ الْقِیَامَةُ تَشْفَعِینَ أَنْتِ لِلنِّسَاءِ وَ أَنَا أَشْفَعُ لِلرِّجَالِ وَ کُلُّ مَنْ بَکَى مِنْهُمْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ أَخَذْنَا بِیَدِهِ وَ أَدْخَلْنَاهُ الْجَنَّةَ یَا فَاطِمَةُ کُلُّ عَیْنٍ بَاکِیَةٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا عَیْنٌ بَکَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّهَا ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعِیمِ الْجَنَّةِ.» (بحار الأنوار (ط – بیروت)    ج‏44    292)

گریه امیرالمؤمنین‌(ع) بر اباعبدالله‌(ع)
من در آن سفرى که حضرت امیر متوجه صفین شد با آن بزرگوار بودم. وقتى حضرت امیر به نینوا که نزدیک شط فرات است رسید با بلندترین صدا به من فرمود: آیا می‌دانى اینجا چه موضعى است؟ گفتم: نه یا امیر المؤمنین. فرمود: اگر تو نظیر من از این موضع آگاه می‌بودى از اینجا عبور نمی‌کردى تا مثل من گریه کنى!! آنگاه آن بزرگوار بقدرى گریه کرد که ریش مبارکش خیس شد و اشک‌هایش به سینه مقدسش فرو ریخت! ما نیز با آن حضرت شروع به گریه نمودیم آن بزرگوار می‌فرمود: آه! آه! مرا با آل ابوسفیان چه کار! مرا با آل حرب که حزب شیطان است و دوستداران کفر چه کار! اى ابا عبد اللَّه! صابر باش، زیرا پدر تو نیز مثل آنچه تو از ایشان خواهى دید دیده است.

سپس آن حضرت آب خواست و براى نماز وضو گرفت و آنچه را که خدا خواست نماز خواند و نظیر مرتبه اول شروع به سخنرانى نمود و بعد از نماز ساعتى خواب رفت. آنگاه بیدار شد و فرمود: یا بن عباس! گفتم: لبیک من اینجا حاضرم. فرمود: می‌خواهى این خوابى که چند لحظه قبل دیدم برایت بگویم؟ گفتم: چشمان تو بخواب خوش روند. یا امیرالمؤمنین خیر است.

فرمود: گویا، دیدم مردانى از آسمان فرود آمدند که پرچم‏هاى سفیدى‏ همراه داشتند و شمشیرهاى خود را که سفید و درخشنده بودند حمایل کرده بودند، آنگاه در اطراف این زمین یک خطى کشیدند. سپس گویا، دیدم این نخل‏ها شاخه‏هاى خود را به زمین می‌زدند و این زمین غرق خون تازه شد! آنگاه حسین که جوجه و فرزند و چون مخ من می‌باشد در میان دریاى خون غرق شده و هر چه استغاثه می‌کند کسى نیست بفریادش برسد! پس از این ماجرا دیدم مردانى که سفید و نورانى بودند از آسمان نازل شدند و گفتند: اى آل رسول! صبور باشید! زیرا شما به‌دست اشرار مردم کشته خواهید شد. یا ابا عبداللَّه! این بهشت است که مشتاق تو می‌باشد. آنگاه ایشان به من تعزیت می‌گفتند و می‌گفتند: یا ابا الحسن! مژده باد تو را، زیرا در آن روزى که مردم در محضر عدل خدا قیام می‌کنند خدا چشم تو را بوسیله این حسین روشن خواهد کرد پس از این جریان بود که بیدار شدم.

قسم بحق آن کسى که جان على در دست قدرت او می‌باشد صادق مُصَدَّق (بضم میم و فتح صاد و دال با تشدید، یعنى کسى که او را تصدیق کرده باشند) یعنى حضرت محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بمن خبر داد؛ من این زمین را موقعى که براى قتال با مردمان ستمکار خارج شوم خواهم دید. این زمین، کرب و بلا می‌باشد. حسین و تعداد هفده نفر از فرزندان من و فرزندان فاطمه در این زمین دفن خواهند شد! این زمین در آسمان‌ها معروف به کربلاء است، همچنان که بقعه حرمین و بقعه بیت المقدس معروفند.

ٍ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: «کُنْتُ مَعَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فِی خَرْجَتِهِ إِلَى صِفِّینَ فَلَمَّا نَزَلَ بِنَیْنَوَى وَ هُوَ بِشَطِّ الْفُرَاتِ قَالَ بِأَعْلَى صَوْتِهِ یَا ابْنَ عَبَّاسٍ أَ تَعْرِفُ هَذَا الْمَوْضِعَ قُلْتُ لَهُ مَا أَعْرِفُهُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ ع لَوْ عَرَفْتَهُ کَمَعْرِفَتِی لَمْ تَکُنْ تَجُوزُهُ حَتَّى تَبْکِیَ کَبُکَائِی قَالَ فَبَکَى طَوِیلًا حَتَّى اخْضَلَّتْ لِحْیَتُهُ وَ سَالَتِ الدُّمُوعُ عَلَى صَدْرِهِ وَ بَکَیْنَا مَعاً وَ هُوَ یَقُولُ أَوْهِ أَوْهِ مَا لِی وَ لِآلِ أَبِی سُفْیَانَ مَا لِی وَ لآِلِ حَرْبٍ حِزْبِ الشَّیْطَانِ وَ أَوْلِیَاءِ الْکُفْرِ صَبْراً یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ فَقَدْ لَقِیَ أَبُوکَ مِثْلَ الَّذِی تَلْقَى مِنْهُمْ ثُمَّ دَعَا بِمَاءٍ فَتَوَضَّأَ وُضُوءَ الصَّلَاةِ فَصَلَّى مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ یُصَلِّیَ ثُمَّ ذَکَرَ نَحْوَ کَلَامِهِ الْأَوَّلِ إِلَّا أَنَّهُ نَعَسَ عِنْدَ انْقِضَاءِ صَلَاتِهِ وَ کَلَامِهِ سَاعَةً ثُمَّ انْتَبَهَ فَقَالَ یَا ابْنَ عَبَّاسٍ فَقُلْتُ هَا أَنَا ذَا فَقَالَ أَ لَا أُحَدِّثُکَ بِمَا رَأَیْتُ فِی مَنَامِی آنِفاً عِنْدَ رَقْدَتِی فَقُلْتُ نَامَتْ عَیْنَاکَ وَ رَأَیْتَ خَیْراً یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ رَأَیْتُ کَأَنِّی بِرِجَالٍ قَدْ نَزَلُوا مِنَ السَّمَاءِ مَعَهُمْ أَعْلَامٌ بِیضٌ قَدْ تَقَلَّدُوا سُیُوفَهُمْ وَ هِیَ بِیضٌ تَلْمَعُ وَ قَدْ خَطُّوا حَوْلَ هَذِهِ الْأَرْضِ خَطَّةً ثُمَّ رَأَیْتُ کَأَنَّ هَذِهِ النَّخِیلَ قَدْ ضَرَبَتْ بِأَغْصَانِهَا الْأَرْضَ تَضْطَرِبُ بِدَمٍ عَبِیطٍ وَ کَأَنِّی بِالْحُسَیْنِ سَخْلِی وَ فَرْخِی وَ مُضْغَتِی وَ مُخِّی قَدْ غَرِقَ فِیهِ یَسْتَغِیثُ فِیهِ فَلَا یُغَاثُ وَ کَأَنَّ الرِّجَالَ الْبِیضَ قَدْ نَزَلُوا مِنَ السَّمَاءِ یُنَادُونَهُ وَ یَقُولُونَ صَبْراً آلَ الرَّسُولِ فَإِنَّکُمْ تُقْتَلُونَ عَلَى أَیْدِی شِرَارِ النَّاسِ وَ هَذِهِ الْجَنَّةُ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِلَیْکَ مُشْتَاقَةٌ ثُمَّ یُعَزُّونَنِی وَ یَقُولُونَ یَا أَبَا الْحَسَنِ أَبْشِرْ فَقَدْ أَقَرَّ اللَّهُ بِهِ عَیْنَکَ‏ یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِینَ‏ ثُمَّ انْتَبَهْتُ هَکَذَا وَ الَّذِی نَفْسُ عَلِیٍّ بِیَدِهِ لَقَدْ حَدَّثَنِی الصَّادِقُ الْمُصَدَّقُ أَبُو الْقَاسِمِ ص أَنِّی سَأَرَاهَا فِی خُرُوجِی إِلَى أَهْلِ الْبَغْیِ عَلَیْنَا وَ هَذِهِ أَرْضُ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ یُدْفَنُ فِیهَا الْحُسَیْنُ ع وَ سَبْعَةَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ وُلْدِی وَ وُلْدِ فَاطِمَةَ وَ إِنَّهَا لَفِی السَّمَاوَاتِ مَعْرُوفَةٌ تُذْکَرُ أَرْضُ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ کَمَا تُذْکَرُ بُقْعَةُ الْحَرَمَیْنِ وَ بُقْعَةُ بَیْتِ الْمَقْدِس‏.» (بحار الأنوار (ط – بیروت) ج‏44    252)

بی تابی حضرت زهرا سلام الله علیها درباره حضرت اباعبد الله(ع)
پیامبر اکرم(ص): دخترم فاطمه در روز قیامت وارد صحراى محشر شود در حالى که چند جامه که به خون رنگین است همراه اوست آنها را به پایه‌ای از پایه‌های عرش می‌آویزد و می‌گوید: اى دادگستر! تو خود میان من و قاتل فرزندم داورى کن. پیامبر(ص) فرمود: به پروردگار کعبه قسم که خداوند متعال به سود فاطمه حکم و داورى مى‏فرماید و خداوند متعال با غضب فاطمه غضب می‌کند و با رضایت او راضی می‌شود.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «تُحْشَرُ ابْنَتِی فَاطِمَةُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَعَهَا ثِیَابٌ مَصْبُوغَةٌ بِالدَّمِ  فَتَعَلَّقُ بِقَائِمَةٍ مِنْ قَوَائِمِ العرش فَتَقُولُ یَا عَدْلُ احْکُمْ بَیْنِی وَ بَیْنَ قَاتِلِ وَلَدِی قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص فَیَحْکُمُ اللَّهُ تَعَالَى لِابْنَتِی وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَغْضَبُ بِغَضَبِ فَاطِمَةَ وَ یَرْضَى لِرِضَاهَا.» (بحار الأنوار، ج‏43       220)

گریه امام حسن‌(ع) بر اباعبدالله(‌ع)
روزى حسین علیه السّلام به حضور برادرش امام حسن علیه السّلام آمد (طبق روایات هنگام مسموم شدن امام حسن علیه السّلام بود) هنگامى که چشم حسین علیه السّلام به چهره برادر افتاد گریست، امام حسن علیه السّلام پرسید: چرا گریه مى‏کنى؟ حسین علیه السّلام فرمود: گریه‌ام به خاطر آن مصائبى است که بر تو وارد مى‏شود. امام حسن علیه السّلام فرمود: آنچه بر من وارد شود زهرى است که آن را به من مى‏خورانند، و به وسیله آن کشته مى‏شوم. ولى هیچ روزى به سختى روز (شهادت) تو اى ابا عبداللَّه نیست، که سى هزار نفر تو را محاصره کنند، در حالى که ادّعا مى‏کنند از امّت جدّ ما محمّد(ص) هستند، خود را به اسلام نسبت مى‏دهند، و همه آنها خود را براى کشتن و ریختن خون تو، و بى‏احترامى به حریم تو، و به اسارت گرفتن اهل بیت تو و غارت خیام تو آماده کرده‏اند، در این هنگام است که خداوند لعنتش را شامل حال بنى امیّه کند، و آسمان خون و خاکستر بر سر مردم بباراند، و هر چیزى حتى حیوانات وحشى و ماهیان دریاها براى مصیبت تو مى‏گریند.

عَنِ الصَّادِقِ ع عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ ع:‏ «أَنَّ حُسَیْنَ بْنَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع دَخَلَ یَوْماً عَلَى الْحَسَنِ ع فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْهِ بَکَى فَقَالَ مَا یُبْکِیکَ قَالَ أَبْکِی لِمَا یُصْنَعُ بِکَ فَقَالَ الْحَسَنُ ع إِنَّ الَّذِی یُؤْتَى إِلَیَّ سَمٌّ یُدَسُّ إِلَیَّ فَأُقْتَلُ بِهِ وَ لَکِنْ لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَزْدَلِفُ إِلَیْکَ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّةِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ ص وَ یَنْتَحِلُونَ الْإِسْلَامَ فَیَجْتَمِعُونَ عَلَى قَتْلِکَ وَ سَفْکِ دَمِکَ وَ انْتِهَاکِ حُرْمَتِکَ وَ سَبْیِ ذَرَارِیِّکَ وَ نِسَائِکَ وَ انْتِهَابِ ثِقْلِکَ فَعِنْدَهَا یُحِلُّ اللَّهُ بِبَنِی أُمَیَّةَ اللَّعْنَةَ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ دَماً وَ رَمَاداً وَ یَبْکِی عَلَیْکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ حَتَّى الْوُحُوشُ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَار.» (الأمالی( للصدوق)، ص 116)

پاداش زیارت امام حسین(ع) با پای پیاده
هر قدم هزار ثواب، پاکی از هزار گناه و بالارفتن هزاردرجه ای زائر حسین(ع)
امام صادق(ع): کسى که پیاده به زیارت قبر  حسین(ع) برود خداوند متعال به هر قدمى که بر مى‏دارد هزار حسنه برایش ثبت و هزار گناه از وى محو مى‏فرماید و هزار درجه مرتبه‏اش را بالا مى‏برد (و سپس فرمودند:) وقتى به فرات رسیدی ابتدا غسل کن و کفش‏هایت را آویزان نما و پاى برهنه راه برو و مانند بنده ذلیل راه برو و وقتى به درب حائر رسیدى چهار مرتبه تکبیر بگو سپس اندکى حرکت کن باز چهار بار تکبیر گفته بعد به طرف بالاى سر حضرت برو و در آنجا بایست و سپس چهار مرتبه تکبیر بگو و نزد قبر نماز بخوان و از خداوند متعال حاجت خود را بخواه.

ِ عَنْ أَبِی الصَّامِتِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ یَقُول‏: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ  فَإِذَا أَتَیْتَ الْفُرَاتَ فَاغْتَسِلْ وَ عَلِّقْ نَعْلَیْکَ وَ امْشِ حَافِیاً وَ امْشِ مَشْیَ الْعَبْدِ الذَّلِیلِ فَإِذَا أَتَیْتَ بَابَ الْحَائِرِ فَکَبِّرْ أَرْبَعاً ثُمَّ امْشِ قَلِیلًا ثُمَّ کَبِّرْ أَرْبَعاً ثُمَّ ائْتِ رَأْسَهُ فَقِفْ عَلَیْهِ فَکَبِّرْ أَرْبَعاً [فَکَبِّرْ وَ صَلِّ عِنْدَهُ وَ اسْأَلْ‏] وَ صَلِّ أَرْبَعاً وَ اسْأَلِ اللَّهَ حَاجَتَکَ.» (کامل الزیارات، ص133)

هر قدم پیاده ثواب آزاد کردن بنده ای از نسل اسماعیل
امام صادق(ع): …کسى که پیاده به زیارت قبر حضرت امام حسین(ع) برود خداوند متعال به هر گامى که برداشته و به هر قدمى که از زمین بلند نموده و بر آن نهاده ثواب آزاد کردن بنده‏اى از اولاد حضرت اسماعیل را مى‏دهد… .

عن ابی عبدالله ع: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ وَ بِکُلِّ قَدَمٍ یَرْفَعُهَا وَ یَضَعُهَا عِتْقَ رَقَبَةٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ… .» (کامل الزیارات، ص 133)

هر حرکتی در زیارت حسین(ع) مأجور است
امام صادق(ع): کسى از شیعیان ما که حسین(ع) را زیارت کند از زیارت برنمی‌گردد مگر آنکه تمام گناهانش آمرزیده مى‏شود و براى هر قدمى که برمى‏دارد و هر دستى که بالا مى‏رود و اسبش را حرکت داده و مى‏راند هزار حسنه ثبت شده و هزار گناه محو گشته و هزار درجه مرتبه‏اش بالا مى‏رود.

امام صادق ع : «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ ع مِنْ شِیعَتِنَا لَمْ یَرْجِعْ حَتَّى یُغْفَرَ لَهُ کُلُّ ذَنْبٍ وَ یُکْتَبَ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ خَطَاهَا وَ کُلِّ یَدٍ رَفَعَتْهَا دَابَّتُهُ أَلْفُ حَسَنَةٍ وَ مُحِیَ عَنْهُ أَلْفُ سَیِّئَةٍ وَ تُرْفَعُ لَهُ أَلْفُ دَرَجَةٍ.» (کامل الزیارات، ص134)

هرقدم یک گناه و هر قدم یک ثواب برای زائر حسین
سدیر صیرفی می‌گوید: محضر امام باقر ع بودیم که جوانى قبر حضرت امام حسین(ع) را متذکر شد. حضرت به او فرمود: بنده‏اى به زیارت حضرت نرفته و قدمى برنداشته مگر آنکه حق‌تعالى براى او یک حسنه نوشته و یک گناه از او پاک مى‏کند.

عَنْ سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَال‏: «کُنَّا عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ ع فَذَکَرَ فَتًى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع مَا أَتَاهُ عَبْدٌ فَخَطَا خُطْوَةً إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً وَ حَطَّ عَنْهُ سَیِّئَةً.» (کامل الزیارات، ص 134)

هر قدم هزار حسنه و محو هزار سیئه
امام صادق(ع): کسی که پیاده به زیارت حسین(ع) بیاید خداوند متعادل برای هر قدمی هزار حسنه می‌نویسد و هزار گناه پاک می‌کند و هزار درجه او را بالا می‌برد.

عن ابی الصامتِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ یَقُول‏: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ». (کامل الزیارات، ص 133)

پیامبر اکرم(ص) به زائرین پیاده حسین(ع): از ابتدا عمل را  شروع کن.
حسین‌بن‌ثُویر می‌گوید: امام‌صادق( ع) فرمودند: اى حسین! کسى که از منزلش بیرون آید و قصدش زیارت قبر حضرت حسین ابن على(ع) باشد اگر پیاده رود خداوند منّان به هر قدمى که برمى‏دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏فرماید تا زمانى که به حائر برسد و پس از رسیدن به آن مکان شریف حق تبارک و تعالى او را از رستگاران قرار مى‏دهد تا وقتى که مراسم و اعمال زیارت را به پایان برساند که در این هنگام او را از فائزین محسوب مى‏فرماید تا زمانى که اراده مراجعت نماید در این وقت فرشته‏اى نزد او آمده و مى‏گوید: رسول خدا(ص) سلام رسانده و به تو مى‏فرماید: از ابتداء عمل را شروع کن، تمام گناهان گذشته‏ات آمرزیده شد.

عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ ثُوَیْرِ بْنِ أَبِی فَاخِتَةَ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ : یَا حُسَیْنُ مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ یُرِیدُ زِیَارَةَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ص إِنْ کَانَ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَةً  و إِنْ کَانَ رَاکِباً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ حَافِرٍ حَسَنَةً وَ حَطَّ عَنْهُ بِهَا سَیِّئَة  حَتَّى إِذَا صَارَ فِی الْحَائِرِ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِینَ الْمُنْتَجَبِینَ [الْمُفْلِحینَ الْمُنْجِحِینَ‏] وَ إِذَا قَضَى مَنَاسِکَهُ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَکٌ فَقَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص یُقْرِؤُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکَ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَکَ مَا مَضَى.» (وسائل الشیعة   ج‏14  ص  439 )

برای هر قدم یک حج و یک عمره
امام صادق(ع): کسى که به امید ثواب و اجر به زیارت حضرت‏ امام حسین(ع) برود نه از روى تکبّر و نخوت و نه ریاء و سمعه گناهانش پاک شده همان طور که جامه با آب پاک و طاهر مى‏گردد، بنا بر این هیچ آلودگى و لغزش بر او باقى نمى‏ماند و بهر قدمى که برداشته ثواب یک حج به او داده و هر گاه گام و قدمش را از روى زمین بلند مى‏کند ثواب یک عمره دارد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ مُحْتَسِباً لَا أَشَراً وَ لَا بَطَراً وَ لَا رِیَاءً وَ لَا سُمْعَةً مُحِّصَتْ عَنْهُ ذُنُوبُهُ کَمَا یُمَحَّصُ الثَّوْبُ بِالْمَاءِ فَلَا یَبْقَى عَلَیْهِ دَنَسٌ وَ یُکْتَبُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حِجَّةٌ وَ کُلِّ مَا رَفَعَ قَدَماً عُمْرَةٌ. (کامل الزیارات،  ص  144)

هر قدم معادل قتل در راه خدا
زائر حسین(ع) با هر قدمی که برمی‌دارد و می‌گذارد، اجر کسی که در راه خدا به خونش آغشته شده است را می‌برد.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِلْمُفَضَّلِ:« … فَلَکَ بِکُلِّ قَدَمٍ رَفَعْتَهَا أَوْ وَضَعْتَهَا کَثَوَابِ الْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.» (بحار الأنوار ج‏98    ص  164)

پیاده روی برای دیدار امام معصوم(ع)
نزد امام باقر(ع) بودم که مردی از سمت خراسان پیاده آمد. پاهایش را بیرون آورد در حالی که پوست انداخته بود. گفت: به خدا قسم چیزی مرا به اینجا نیاورد مگر حب شما اهل بیت(ع). امام باقر(ع) فرمود: به خدا قسم اگر سنگی ما را دوست داشته باشد خدا آن را با ما محشور می‌کند و آیا دین چیزی غیر از محبت است. خداوند می‌فرماید: اگر خدا را دوست دارید مرا (پیامبر را ) اطاعت کنید خدا شما را دوست خواهد داشت و گفت: خدا کسانی را که به سمت آنان (اهل بیت) مهاجرت می‌کند دوست دارد.

بُرَیْدِ بْنِ مُعَاوِیَةَ الْعِجْلِیِّ قَالَ: «کُنْتُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ قَادِمٌ مِنْ خُرَاسَانَ مَاشِیاً فَأَخْرَجَ رِجْلَیْهِ وَ قَدْ تَغَلَّفَتَا وَ قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ مَا جَاءَ بِی مِنْ حَیْثُ جِئْتُ إِلَّا حُبُّکُمْ أَهْلَ الْبَیْتِ فَقَالَ: أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ اللَّهِ لَوْ أَحَبَّنَا حَجَرٌ حَشَرَهُ اللَّهُ مَعَنَا وَ هَلِ الدِّینُ إِلَّا الْحُبُّ إِنَّ اللَّهَ یَقُولُ قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ قَالَ یُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَیْهِمْ.» (تفسیر العیاشی    ج‏1    ص 167)

فضیلت و تاریخچۀ پیاده‌روی پیامبران و امامان
پیاده روی بالاترین عبادت
امام صادق(ع): خداوند متعال عبادت نشده است به کاری بالاتر و پر فضیلت‌تر از پیاده‌روی.

عن ابی عبدالله ع: «مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْ‌ءٍ أَشَدَّ مِنَ الْمَشْیِ وَ لَا أَفْضَلَ.» (تهذیب الأحکام،  ج‏5  ص11)

تفاوت ثواب حج پیاده و سواره
روایت شده است: بنده با چیزی که محبوب‌تر از پیاده روی به سمت خانه کعبه باشد به خدا نزدیک نمی‌شود. یک حج (پیاده) معادل هفتاد حج (سواره) است و کسی که (به جهت کاری) از شترش پیاده شود و قدرى پیاده راه بپیماید خداوند متعال ثواب پیاده شدن تا سوارشدن را برای او می‌نویسد و حجاج اگر بند نعلشات پاره شود خداوند متعال ثواب قدم‌های بین پابرهنه رفتن تا رسیدن به کفش را برای او می‌نویسد.

مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالَ رُوِیَ: «أَنَّهُ مَا تَقَرَّبَ الْعَبْدُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِشَیْ‌ءٍ- أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنَ الْمَشْیِ إِلَى بَیْتِهِ الْحَرَامِ عَلَى الْقَدَمَیْنِ- وَ أَنَّ الْحَجَّةَ الْوَاحِدَةَ تَعْدِلُ سَبْعِینَ حَجَّةً- وَ مَنْ مَشَى عَنْ جَمَلِهِ- کَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَوَابَ مَا بَیْنَ مَشْیِهِ وَ رُکُوبِهِ- وَ الْحَاجُّ إِذَا انْقَطَعَ شِسْعُ نَعْلِهِ- کَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَوَابَ مَا بَیْنَ مَشْیِهِ حَافِیاً إِلَى مُنْتَعِلٍ.» (من لا یحضره الفقیه، ج‏2  ص218)

حضرت آدم(‌ع) 70 حج با پای پیاده
امام رضا(ع) از پدرانش: مردی شامی از امیرالمؤمنین(ع) سؤال کرد حضرت آدم(ع) چند حج به جا آورد؟ فرمود: هفتاد حج پیاده.

عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ: «و قدرى پیاده راه بپیماید فَقَالَ لَهُ: سَبْعِینَ حِجَّةً مَاشِیاً عَلَى قَدَمَیْهِ.» (عیون أخبار الرضا علیه السلام،  ج‏1 ص 243)

فضل حج  پیاده بر  سواره مثل فرق ماه کامل بر ستارگان
امام باقر(ع) می‌فرماید: ابن عباس می‌گوید: پشیمان نشدم به چیزی که اتفاق افتاد مگر به اینکه پیاده به سمت خانه خدا پیاده نرفتم چون از رسول خدا(ص) شنیدم هر کس حج کند خانه خدا را با پای پیاده خداوند برای او ثواب هفتاد هزار ثوابی که در خانه خودش انجام شده باشد می‌نویسد. کسی پرسید ثواب کارهای خوب در خانه خدا چقدر است؟ حضرت فرمود: هفت میلیون حسنه به حساب می‌آید. و فرمود ثواب حج پیاده بر سواره  مثل نور ماه کامل در آسمان است نسبت به بقیه ستارگان. و امام حسین علیه السلام پیاده به حج می‌رفتند در حالی که مرکب ایشان در پشت سر ایشان بود.

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: «قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ: مَا نَدِمْتُ عَلَى شَیْ‏ءٍ نَدَمِی عَلَى أَنْ لَمْ أَحُجَّ مَاشِیاً  لِأَنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ مَنْ حَجَّ بَیْتَ اللَّهِ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ سَبْعَةَ ألف [آلَافِ‏] حَسَنَةٍ مِنْ حَسَنَاتِ الْحَرَمِ قِیلَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا حَسَنَاتُ الْحَرَمِ؟ قَالَ: حَسَنَةٌ أَلْفُ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ قَالَ فَضْلُ الْمُشَاةِ فِی الْحَجِّ کَفَضْلِ الْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ عَلَى سَائِرِ النُّجُومِوَ کَانَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع یَمْشِی إِلَى الْحَجِّ وَ دَابَّتُهُ تُقَادُ وَرَاءَهُ.» (المحاسن،  ج‏1 ص 70)

امام حسن(ع) بیست سفر حج با پای پیاده
حلبی می‌گوید: از امام صادق(ع) از ثواب پیاده روی پرسیدم: حضرت فرمودند امام حسن(ع) سه مرتبه اموالش را اعم از کفش و پیراهن و پولش را با خدا تقسیم کرد و بیست مرتبه حج پیاده رفت.

ٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِیِّ قَالَ: «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ فَضْلِ الْمَشْیِ فَقَالَ إِنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ قَاسَمَ رَبَّهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ- حَتَّى نَعْلًا وَ نَعْلًا وَ ثَوْباً وَ ثَوْباً وَ دِینَاراً وَ دِینَاراً وَ حَجَّ عِشْرِینَ حَجَّةً مَاشِیاً عَلَى قَدَمَیْهِ.» (وسائل الشیعة  ج‏11  ص78 )

امام حسین‌(ع) 25 حج باپای پیاده رفتند
عبدالله بن عبید می گوید: حسین بن علی(ع) بیست و پنج حج پیاده به جای آوردند در صورتى که اسب‏هاى نیکوئى در کاروان آن بزرگوار بود.

قَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُبَیْدٍ أَبُو عُمَیْرٍ: «لَقَدْ حَجَّ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع خَمْساً وَ عِشْرِینَ حَجَّةً مَاشِیاً وَ إِنَّ النَّجَائِبَ لَتُقَادُ مَعَه‏.» (بحار الأنوار، ج‏43  ص 339 )

بیست روز پیاده‌روی امام سجاد(ع)
شیخ مفید در الارشاد: امام زین العابدین با پای پیاده حج رفتند که از مکه تا مدینه 20 روز طول کشید.

عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ قَال‏ : «حَجَّ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع مَاشِیاً- فَسَارَ عِشْرِینَ یَوْماً مِنَ الْمَدِینَةِ إِلَى مَکَّةَ.» ( الإرشاد ج‏2       144)

آداب زیارت امام حسین(ع)
‏ حال زائر هنگام زیارت
امام صادق(ع): وقتی به زیارت حسین(ع) می‌روی غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه ‏و تشنه باش که همانا حسین(ع) غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه  بود و از او ‏حاجاتت را بخواه و برگرد و آنجا را وطن قرار نده.‏

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ ع:

غذاهای رنگین و متنوع نخورید
از مردى که اهل رقّه بود و به وى ابو المضا مى‏گفتند نقل شده: امام صادق(ع) به من فرمودند: آیا به زیارت قبر ابا ‏عبداللَّه(ع) مى‏روید؟ عرض کردم: بلى. فرمودند: آیا برای این سفر، سفره‌ها [و غذاهای رنگین] برمی‌دارید؟ عرض ‏کردم: بلى. فرمودند: اگر به زیارت قبور پدران و مادران خود می‌رفتید چنین کارى نمى‏کنید. وى مى‏گوید: عرض ‏کردم: پس چه چیز بخوریم؟ حضرت فرمودند: نان و شیر.‏

‏ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الرَّقَّةِ یُقَالُ لَهُ أَبُو الْمَضَاء قَالَ: قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع: تَأْتُونَ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع؟ قُلْتُ: نَعَمْ. قَالَ: أَ ‏فَتَتَّخِذُونَ لِذَلِکَ سُفَراً؟ قُلْتُ: نَعَمْ. فَقَالَ: أَمَا لَوْ أَتَیْتُمْ قُبُورَ آبَائِکُمْ وَ أُمَّهَاتِکُمْ لَمْ تَفْعَلُوا ذَلِکَ. قَالَ: قُلْتُ: أَیَّ شَیْ‏ءٍ نَأْکُلُ؟ ‏قَالَ: الْخُبْزَ وَ اللَّبَنَ.(تهذیب، ج6، ص75)‏

با حالتی ژولیده به زیارت بروید
امام صادق(ع): زیارت بروید بهتر است از اینکه به زیارت نروید و زیارت نروید بهتر است از اینکه به زیارت بروید. ‏راوى مى‏گوید: محضر مبارکش عرض کردم:کمر من را شکستید با این کلام. حضرت فرمودند: به خدا قسم یکى از ‏شما وقتى به زیارت قبر پدرش مى‏رود غمگین و اندوهناک مى‏رود ولى به زیارت قبر مطهّر آن حضرت مى‏روید در ‏حالى که با خود سفره‏ها مى‏برید، نه، این طور نباید به زیارت آن جناب بروید بلکه زیارتش کنید با حالى ژولیده و ‏غبارآلود.‏

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ تَزُورُونَ خَیْرٌ مِنْ أَنْ لَا تزورون [تَزُورُوا] وَ لَا تَزُورُونَ خَیْرٌ مِنْ أَنْ تزورون [تَزُورُوا] قَالَ قُلْتُ قَطَعْتَ ‏ظَهْرِی قَالَ تَاللَّهِ إِنَّ أَحَدَکُمْ لَیَذْهَبُ إِلَى قَبْرِ أَبِیهِ کَئِیباً حَزِیناً وَ تَأْتُونَهُ أَنْتُمْ بِالسُّفَرِ کَلَّا حَتَّى تأتونه [تَأْتُوهُ‏] شُعْثاً غُبْراً.(کامل ‏الزیارات، ص131)‏

همان گونه که به حج می روید زیارت امام حسین(ع) بروید

محمّد بن مسلم نقل می‌کند: به امام صادق(ع) عرض کردم: هر گاه به زیارت پدر بزرگوارتان (امام حسین ع) مى‏رویم ‏آیا به همان هیئت و کیفیّتى که به حج مى‏رویم باشیم؟ حضرت فرمودند: بلى. عرض کردم: پس آنچه بر حاجى لازم ‏است بر ما نیز است؟ حضرت فرمودند: چه چیزهائى را گفتى؟ عرض کردم: اشیائى را که بر حاجى لازم مى‏باشد. ‏حضرت فرمودند: ‏

بر تو لازم است که با همراهانت خوش رفتار باشى.‏

سخن اندک بگوئى و حتى الامکان تکلّم نکنى مگر به خیر. ‏

بر تو لازم است زیاد بیاد خدا باشى.‏

بر تو لازم است جامه و لباس‏هایت را نظیف و پاکیزه نگاه دارى. ‏

بر تو لازم است پیش از اینکه به حائر برسى غسل نمائى. ‏

لازم است بر تو که خاشع بوده و زیاد نماز خوانده و بسیار بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرستى.‏

به آنچه از تو نیست و مال دیگرى است احترام گذارده و بر ندارى. ‏

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: قُلْتُ لَهُ إِذَا خَرَجْنَا إِلَى أَبِیکَ أَ فَکُنَّا [أَ فَلَسْنَا] فِی حَجٍّ قَالَ بَلَى قُلْتُ فَیَلْزَمُنَا مَا ‏یَلْزَمُ الْحَاجَّ قَالَ مِنْ مَا ذَا قُلْتُ مِنَ‏الْأَشْیَاءِ الَّتِی یَلْزَمُ الْحَاجَّ قَالَ یَلْزَمُکَ حُسْنُ الصَّحَابَةِ لِمَنْ یَصْحَبُکَ وَ یَلْزَمُکَ قِلَّةُ الْکَلَامِ إِلَّا ‏بِخَیْرٍ وَ یَلْزَمُکَ کَثْرَةُ ذِکْرِ اللَّهِ وَ یَلْزَمُکَ نَظَافَةُ الثِّیَابِ وَ یَلْزَمُکَ الْغُسْلُ قَبْلَ أَنْ تَأْتِیَ الْحَائِرَ وَ یَلْزَمُکَ الْخُشُوعُ وَ کَثْرَةُ ‏الصَّلَاةِ وَ الصَّلَاةُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ یَلْزَمُکَ التَّوْقِیرُ لِأَخْذِ مَا لَیْسَ لَکَ وَ یَلْزَمُکَ أَنْ تَغُضَّ بَصَرَکَ وَ یَلْزَمُکَ أَنْ ‏تَعُودَ إِلَى أَهْلِ الْحَاجَةِ مِنْ إِخْوَانِکَ إِذَا رَأَیْتَ مُنْقَطِعاً وَ الْمُوَاسَاةُ وَ یَلْزَمُکَ التَّقِیَّةُ الَّتِی قِوَامُ دِینِکَ بِهَا وَ الْوَرَعُ عَمَّا نُهِیتَ ‏عَنْهُ وَ الْخُصُومَةِ وَ کَثْرَةِ الْأَیْمَانِ وَ الْجِدَالِ الَّذِی فِیهِ الْأَیْمَانُ فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِکَ تَمَّ حَجُّکَ وَ عُمْرَتُکَ وَ اسْتَوْجَبْتَ مِنَ الَّذِی ‏طَلَبْتَ مَا عِنْدَهُ بِنَفَقَتِکَ وَ اغْتِرَابِکَ عَنْ أَهْلِکَ وَ رَغْبَتِکَ فِیمَا رَغِبْتَ أَنْ تَنْصَرِفَ بِالْمَغْفِرَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوَانِ.(کامل ‏الزیارات، ص130)‏

غمگین، گرسنه، تشنه، ژولیده به زیارت بروید
امام صادق(ع): وقتی به زیارت حسین(ع) می روی غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه باش که همانا حسین(ع) غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه  بود و از او حاجاتت را بخواه و برگرد و آنجا را وطن قرار نده.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ ع فَزُرْهُ وَ أَنْتَ کَئِیبٌ حَزِینٌ مَکْرُوبٌ شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَاناً فَإِنَّ الْحُسَیْنَ قُتِلَ حَزِیناً مَکْرُوباً شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَاناً وَ سَلْهُ الْحَوَائِجَ وَ انْصَرِفْ عَنْهُ وَ لَا تَتَّخِذْهُ وَطَناً.» (کامل الزیارات، ص  131)

سه روز روزه قبل از سفر زیارت و دعاهای هنگام خروج از منزل
صفوان بن مهران جمال می‌گوید خدمت امام صادق(ع) رفتم و اذن بگیرم برای زیارت مولایمان حسین(ع) پس پرسیدم از ایشان که من چه کارهایی انجام بدهم؟ امام صادق(ع) فرمودند: سه روز روزه بگیر قبل از این که به سفر بروی سپس روز سوم غسل کن و خانواده خود را جمع کن و سپس بگو. بار خدایا من امروز به تو سپردم خودم و اهل و عیالم و مال و فرزندانم ‏و هر که با من راهى دارد حاضرشان باشد یا غایب بار خدایا ما را در حرز خود گیر و نعمتت را از ما باز مگیر و سلب مفرما. بار الها حفظ فرما ما را به حفظ خودت به حفظ ایمان و نگهدار ما باش و آنچه از نعمت و عافیت داریم بر ما دگرگون مساز و بیفزاى بر ما از فضل خود زیرا که ما به تو مشتاقیم آنگاه از منزل خود بیرون برو با حال خشوع و بسیار بگو لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ‏  نیست معبود حقى جز خدا و خدا بزرگتر است و ستایش خدا راست و ثناى خداوند و صلوات بر پیغمبر و آل او صلوات الله علیهم بفرست و راه بیفت به آرامى و وقار.

صَفْوَانَ بْنِ مِهْرَانَ الْجَمَّالِ: «اسْتَأْذَنْتُ الصَّادِقَ ع لِزِیَارَةِ مَوْلَانَا الْحُسَیْنِ ع فَسَأَلْتُهُ أَنْ یُعَرِّفَنِی مَا أَعْمَلُ عَلَیْهِ فَقَالَ یَا صَفْوَانُ صُمْ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ قَبْلَ خُرُوجِکَ وَ اغْتَسِلْ فِی الْیَوْمِ الثَّالِثَ ثُمَّ اجْمَعْ إِلَیْکَ أَهْلَکَ ثُمَّ قُل‏ (:) اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ الْیَوْمَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی وَ وُلْدِی وَ کُلَّ مَنْ کَانَ مِنِّی بِسَبِیلٍ الشَّاهِدَ مِنْهُمْ وَ الْغَائِبَ‏  اللَّهُمَّ احْفَظْنَا (بِحِفْظِکَ) بِحِفْظِ الْإِیمَانِ وَ احْفَظْ عَلَیْنَا (اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا فِی حِرْزِکَ وَ لاَ تَسْلُبْنَا نِعْمَتَکَ‏ (وَ لاَ تُغَیِّرْ مَا بِنَا مِنْ نِعْمَةٍ وَ عَافِیَةٍ وَ زِدْنَا مِنْ فَضْلِکَ إِنَّا إِلَیْکَ رَاغِبُونَ‏ وَ اخْرُجْ مِنْ مَنْزِلِکَ خَاشِعاً، وَ أَکْثِرْ مِنَ التَّهْلِیلِ وَ التَّکْبِیرِ وَ التَّحْمِیدِ وَ التَّمْجِیدِ وَ الصَّلَاةِ عَلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ امْضِ وَ عَلَیْکَ السَّکِینَةَ وَ الْوَقَارَ .» (مصباح المتهجد، ج‏2  ص 717)

فضیلت زمین کربلا
کربلا بهترین جای بهشت
امام باقر(ع): خداوند متعال بیست و چهار هزار سال قبل از اینکه کعبه را خلق کند زمین کربلا را خلق کرد و آن را مقدس و مبارک‌تر از کعبه کرد. و قبل از اینکه خداوند جهان را خلق کند مقدس و مبارک بود و هنوز نیز همان‌گونه است تا اینکه آن را بهترین خاک در بهشت قرار می‌دهد و بهترین منزل و مسکنی که در آن اولیائش را در بهشت ساکن می‌کند قرار خواهد داد.

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَرْضَ کَرْبَلَاءَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ الْکَعْبَةَ بِأَرْبَعَةٍ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ. وَ قَدَّسَهَا وَ بَارَکَ عَلَیْهَا. فَمَا زَالَتْ قَبْلَ خَلْقِ اللَّهِ الْخَلْقَ، مُقَدَّسَةً مُبَارَکَةً، وَ لَا تَزَالُ کَذَلِکَ حَتَّى یَجْعَلَهَا اللَّهُ أَفْضَلَ أَرْضٍ فِی الْجَنَّةِ، وَ أَفْضَلَ مَنْزِلٍ وَ مَسْکَنٍ یُسْکِنُ اللَّهُ فِیهِ أَوْلِیَاءَهُ فِی الْجَنَّةِ. (کامل الزیارات، ص 268)

فضیلت و برتری زمین کربلا به زمین مکه
امام صادق(ع): زمین کعبه در مقام مفاخرت گفت: کدام زمین مثل من است، و حال آنکه خداوند خانه‏اش را بر پشت من بنا کرده و مردم از هر راه دورى متوجه من مى‏شوند، و حرم خدا و مأمن قرار داده شده‏ام؟ خداوند متعال به سویش وحى کرد و فرمود: بس کن و آرام بگیر، به عزّت و جلال خودم قسم آنچه را که تو براى خود فضیلت مى‏دانى در قیاس با فضیلتى که به زمین کربلاء اعطاء نموده‏ام همچون‏ قطره‏اى است نسبت به آب دریا که سوزنى را در آن فرو برند و آن قطره را با خود بر دارد، و اساسا اگر خاک کربلاء نبود این فضیلت براى تو نبود و نیز اگر نبود آنچه که این خاک آن را در بر دارد تو را نمى‏آفریدم و بیتى را که تو به آن افتخار مى‏کنى خلق نمى‏کردم بنا بر این آرام بگیر و ساکت باش و متواضع و خوار و نرم باش و نسبت به زمین کربلا استنکاف و استکبار و طغیانى از خود نشان مده و الّا تو را فرو برده و در آتش جهنّم قرارت مى‏دهم.

عن ابی عبدالله ع: «إِنَّ أَرْضَ الْکَعْبَةِ قَالَتْ مَنْ مِثْلِی وَ قَدْ بَنَى اللَّهُ بَیْتَهُ [بُنِیَ بَیْتُ اللَّهِ‏] عَلَى ظَهْرِی وَ یَأْتِینِی النَّاسُ مِنْ کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ وَ جُعِلْتُ حَرَمَ اللَّهِ وَ أَمْنَهُ! فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهَا: أَنْ کُفِّی وَ قِرِّی فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی مَا فَضْلُ مَا فُضِّلْتِ بِهِ فِیمَا أَعْطَیْتُ بِهِ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ إِلَّا بِمَنْزِلَةِ الْإِبْرَةِ غُرِسَتْ [غُمِسَتْ‏] فِی الْبَحْرِ فَحَمَلَتْ مِنْ مَاءِ الْبَحْرِ  وَ لَوْ لَا تُرْبَةُ کَرْبَلَاءَ مَا فَضَّلْتُکِ وَ لَوْ لَا مَا تَضَمَّنَتْهُ أَرْضُ کَرْبَلَاءَ لَمَا خَلَقْتُکِ وَ لَا خَلَقْتُ الْبَیْتَ الَّذِی افْتَخَرْتِ بِهِ فَقِرِّی وَ اسْتَقِرِّی وَ کُونِی دُنْیَا مُتَوَاضِعاً ذَلِیلًا مَهِیناً غَیْرَ مُسْتَنْکِفٍ وَ لَا مُسْتَکْبِرٍ لِأَرْضِ کَرْبَلَاءَ وَ إِلَّا سُخْتُ بِکِ وَ هَوَیْتُ بِکِ فِی نَارِ جَهَنَّم.» (کامل الزیارات، ص  267)

فضیلت زمین کربلا  بر مکه
خداوند 24هزار سال قبل از اینکه زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد، زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک گرداند. و هرگاه خداوند بخواهد زمین را بلرزاند(کنایه از قیامت)، زمین کربلا را همراه خاکش در حالى که نورانى و شفّاف هست بالا برده و آن را در برترین باغ‏هاى بهشت قرار داده و بهترین مسکن در آنجا مى‏گردانش. و ساکن نمى‏شود در آن مگر انبیاء و مرسلین (ساکن نمى‏شود در آن مگر رسولان اولوالعزم). این زمین بین باغ‏هاى بهشت مى‏درخشد همانطور که ستاره درخشنده بین ستارگان نورفشانى مى‏نماید. شدت نور این زمین چشم‏هاى اهل بهشت را تار مى‏کند. و با صدائى بلند مى‏گوید: من زمین مقدّس و طیّب و پاکیزه و مبارکى هستم که سید الشهداء و سرور جوانان اهل بهشت را در خود دارم.

قََالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع‏: «اتَّخَذَ اللَّهُ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ حَرَماً آمِناً مُبَارَکاً قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللَّهُ أَرْضَ الْکَعْبَةِ وَ یَتَّخِذَهَا حَرَماً بِأَرْبَعَةٍ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ أَنَّهُ إِذَا زَلْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى الْأَرْضَ وَ سَیَّرَهَا رُفِعَتْ کَمَا هِیَ بِتُرْبَتِهَا نُورَانِیَّةً صَافِیَةً فَجُعِلَتْ فِی أَفْضَلِ رَوْضَةٍ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ وَ أَفْضَلِ مَسْکَنٍ فِی الْجَنَّةِ لَا یَسْکُنُهَا إِلَّا النَّبِیُّونَ وَ الْمُرْسَلُونَ أَوْ قَالَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ إِنَّهَا لَتَزْهَرُ بَیْنَ رِیَاضِ الْجَنَّةِ کَمَا یَزْهَرُ الْکَوْکَبُ الدُّرِّیُّ بَیْنَ الْکَوَاکِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ یَغْشَى نُورُهَا أَبْصَارَ أَهْلِ الْجَنَّةِ جَمِیعاً وَ هِیَ تُنَادِی أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَةُ الطَّیِّبَةُ الْمُبَارَکَةُ الَّتِی تَضَمَّنَتْ سَیِّدَ الشُّهَدَاءِ وَ سَیِّدَ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة.» (کامل الزیارات، ص268)

امام هادی(ع) و طلب دعا زیر حائر حسینی
ابوهاشم جعفری می‌گوید بر امام هادی(ع) وارد شدم در حالی که حضرت تب‏دار و بیمار بودند به من فرمودند:

اى ابا هاشم شخصى از دوستان ما را به حائر بفرست تا برایم دعاء کند، از نزد آن حضرت بیرون آمدم در این هنگام با على بن بلال مواجه شدم فرموده حضرت را برایش بازگو نموده و از وى راجع به شخصى که حضرت فرموده‏اند درخواست کرده و جویا شدم.

على بن بلال گفت: شنیدم و اطاعت مى‏کنم ولى مى‏گویم: حضرت خودشان از حائر افضل و برتر هستند زیرا ایشان به منزله کسى است که در حائر مى‏باشد (یعنى حضرت سیدالشهداء) و دعاء آن جناب براى خودشان افضل و برتر است از دعاء من براى ایشان در حائر. من محضر امام علیه‌السّلام مشرف شده و حرف على بن بلال را خدمتش عرض کردم، حضرت به من فرمودند: به او بگو: رسول خدا از بیت و حجر الاسود افضل بودند ولى در عین حال دور بیت طواف مى‏کرده و حجر را استلام مى‏فرمودند، خداوند متعال بقاع و مواضعى دارد که مى‏خواهد در آن جاها خوانده شود تا دعاء، دعاکننده را مستجاب فرماید و حائر از جمله این مواضع مى‏باشد.

أَبُو هَاشِمٍ الْجَعْفَرِیُّ قَالَ: «دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ ع وَ هُوَ مَحْمُومٌ عَلِیلٌ فَقَالَ لِی یَا أَبَا هَاشِمٍ ابْعَثْ رَجُلًا مِنْ مَوَالِینَا إِلَى الْحَائِرِ یَدْعُو اللَّهَ لِی فَخَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ فَاسْتَقْبَلَنِی عَلِیُّ بْنُ بِلَالٍ فَأَعْلَمْتُهُ مَا قَالَ لِی وَ سَأَلْتُهُ أَنْ یَکُونَ الرَّجُلَ الَّذِی یَخْرُجُ فَقَالَ السَّمْعَ وَ الطَّاعَةَ وَ لَکِنَّنِی أَقُولُ- إِنَّهُ أَفْضَلُ مِنَ الْحَائِرِ إِذْ کَانَ بِمَنْزِلَةِ مَنْ فِی الْحَائِرِ وَ دُعَاؤُهُ لِنَفْسِهِ أَفْضَلُ مِنْ دُعَائِی لَهُ بِالْحَائِرِ فَأَعْلَمْتُهُ ع مَا قَالَ فَقَالَ لِی قُلْ لَهُ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَفْضَلَ مِنَ الْبَیْتِ وَ الْحَجَرِ وَ کَانَ یَطُوفُ بِالْبَیْتِ وَ یَسْتَلِمُ الْحَجَرَ وَ إِنَّ لِلَّهِ تَعَالَى بِقَاعاً یُحِبُّ أَنْ یُدْعَى فِیهَا فَیَسْتَجِیبَ لِمَنْ دَعَاهُ وَ الْحَائِرُ مِنْهَا.» (کامل الزیارات، ص 274)

روایت متناسب با جمله امام: «راه قدس از کربلا می‌گذرد»
امام صادق(ع): غاضریّه (کربلا) تربتى است از بیت المقدس‏.

عن ابی عبدالله ع : «الْغَاضِرِیَّةُ تُرْبَةٌ مِنْ بَیْتِ الْمَقْدِسِ.» (کامل الزیارات، ص 269)